Budowa i podział aparatów fotograficznych

Aparat fotograficzny, potocznie aparat – urządzenie służące do wykonywania fotografii fotograficznych. Pierwowzorem aparatu fotograficznego było urządzenie nazywane camera obscura.

Podstawowe części składowe aparatu:

• obiektyw fotograficzny – obiektyw jako pierwszy szczegół / układ optyczny/w gronie obiektem fotografowanym a naszym aparatem pozwala nam „pobieranie” obrazu , a dodatkowo dostarcza go do materiału światłoczułego. W tradycyjnych aparatach analogowych jest to błona światłoczuła. Jednakże w aparatach cyfrowych matryca. Zjawisko jakie zachodzi w obiektywie jest nazywane załamaniem światła. W współzależności czy posługujemy się obiektywem stało-ogniskowych czy zmienno-ogniskowym / zoomem/ możemy uzyskać powiększenie lub przeróbkę kąta widzenia. Prawie każdy obiektyw odznacza ogniskowa, czyli odległość pomiędzy środkiem soczewki a punktem, w którym skupiane są promienie świetlne.
• migawka – migawka jest urządzeniem zamykającym albo otwierającym dostęp światła do materiału światłoczułego
• przysłona – przysłona reguluje ilość światła padającego na materiał światłoczuły podczas ekspozycji
• korpus światłoszczelny
• układ celowniczy/ wizjer
• autofokus – atufokus jest mechanizmem automatycznego ostrzenia
• mechanizm do przesuwu i zamiany błony fotograficznej – w aparatach cyfrowych matryca światłoczuła oraz element zapisu naszych zdjęć, czyli karta pamięci
• elementy dodatkowe: gniazdo synchronizacji lampy błyskowej , lampa błyskowa , dalmierz , światłomierz , samowyzwalacz

Podział aparatów fotograficznych

I/ Ze względu na technikę

Klasyczny aparat fotograficzny – jedna z dwu zasadniczych odmian aparatów fotograficznych (drugą jest aparat cyfrowy).  Klasyczny aparat fotograficzny jest urządzeniem przystosowanym do naświetlania materiału światłoczułego. Materiał ten umieszcza się we wnętrzu aparatu, w postaci zwiniętej błony, która jest przewijana wewnątrz aparatu za pomocą odpowiedniego mechanizmu, dla naświetlenia każdej z klatek filmu, albo też stosowane są wymienne kasety z błonami ciętymi, które na potrzeby każdego obrazki wymienia się na tylnej ścianie aparatu.

Aparat cyfrowy – aparat fotograficzny rejestrujący obraz w postaci cyfrowej.

Aparat cyfrowy zapisuje obraz bardzo podobnie jak równieżnformacje w pamięci komputera. Jego pozytywną cechą jest to, że otrzymane fotografię mogą być w zwyczajny sposób przemieniane na komputerze, a następnie drukowane w dowolnej liczbie kopii.

Karty pamięci, stosowane w aparatach cyfrowych jako nośnik danych, mogą pomieścić dużo więcej obrazków niż błony fotograficzne, w związku z tym fotografowanie za poradą aparatów cyfrowych jest tańsze. Dodatkowo nieudane obrazki można usunąć.

II/ Ze względu na budowę

Aparat przeziernikowy, zwany także celownikowym – jest to rodzaj aparatu fotograficznego, w którym celowanie (wybór kadru) odbywa się poprzez przeziernik (celownik), a nastawianie ostrości odbywa się poprzez ustawianie odległości na podziałce obiektywu.

Aparat skrzynkowy to najprostszy rodzaj aparatu fotograficznego. Posiada bardzo zwykły obiektyw, w wielu wypadkach w formie jednej jedynie soczewki. W większości sytuacji nie posiada układu ogniskującego, ani nie można ustawić czasu otwarcia migawki. Z tego względu możliwe jest wyłącznie fotografowanie w zypełnym świetle słonecznym. W latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku wprowadzono aparaty skrzynkowe z lampą błyskową, umożliwiając wykonywanie obrazów w pomieszczeniach. Dla zniwelowania rozmiarów niekiedy są wyposażane w wysuwany obiektyw na przykład. aparat Druh. Na dzień dzisiejszy zastąpione poprzez zwykłe aparaty kompaktowe.

Aparat mieszkowy to rodzaj aparatu fotograficznego, w którego konstrukcji występuje elastyczny mieszek w postaci harmonijki, łączący obudowę obiektywu z korpusem aparatu. Rozwiązanie takie stosowane było niegdyś w aparatach popularnych, na dzień dzisiejszy wykorzystywane jest w aparatach wielkoformatowych oraz w urządzeniach do zastosowań specjalnych.

Zalety wykorzystania mieszka

• umożliwia edycję kierunku płaszczyzny obiektywu względem płaszczyzny naświetlania, co jest niezbędne do korekty perspektywy
• umożliwia stosowanie bardzo dużego zakresu ogniskowych, co jest przydatne w makrofotografii
• daje bardzo małą objętość aparatu po złożeniu, co jest w szczególności istotne przy dużych aparatach (średnio-formatowych i wielkoformatowych)
• bardzo dobrze chroni aparat po złożeniu umożliwiając wykonanie obudowy całkiem chroniącej wszystkie newralgiczne szczegóły

Wady użycia mieszka

• delikatna konstrukcja
• w dużych urządzeniach oraz urządzeniach do zastosowań specjalnych występuje konieczność stosowania dodatkowych elementów – prowadnic wraz z towarzyszącym im osprzętem

Poniżej wersja zabytkowa tego aparatu jaki posiadam – NO. 1 POCKET KODAK – Wyprodukowany w U.S.A.

Co prawda jest nadgryziony zębem czasu ale jako eksponat poglądowy zdaje egzamin. Aparat wykonany wśród rokiem 1914 i 1934.

Soildny skórzany pokrowiec zamykany na zamek automatyczny 

Aby założyć kliszę należało zamek przesunąć do góry. Rozmiar kliszy 6 x 9 cm

Wizjer w formie pryzmatu z możliwością ustawienia w dwóch pozycjach – poziomej i pionowej. Pionowej patrząc z góry. Poziomej patrząc z boku. Cztery czasy. Od prawej 1/50s, 1/25s, B – otwarta migawka do momentu puszczenia spustu, T – otwarta migawka; by ja zamknąć należało powtórnie nacisnąć spust. Przysłona od 1 do 4. Gdzie „4” to najmniejszy otwór jednakże „1” to największy otwór przysłony. Stojak z napisem KODAK po odchyleniu służył w pozycji pionowej aparatu jako „statyw”.

Aparat dalmierzowy – jest to rodzaj aparatu fotograficznego z wbudowanym dalmierzem. Ustawianie odległości w takim aparacie polega na ręcznym spasowaniu podwójnego obrazu, uzyskanego ze stereoskopowego układu celowniczego.

Lustrzanka – aparat fotograficzny wyposażony w lustro i matówkę. Zadaniem zespołu lustra i matówki jest dokładna prezentacja bieżącego kadru. Rozwiązanie takie posiada znaczenie przy precyzyjnym nastawianiu odległości fotografowania, ocenianiu głębi ostrości, ocenie aberracji optycznych, jak również przy prawidłowym kadrowaniu obiektów nieodległych. Sprzyja także kompozycji kadru, ocenie proporcji oświetlenia itd.

Lustrzanka jednoobiektywowa

Jest to konstrukcja nieco młodsza, a dzisiaj dominująca pomiędzy aparatów średniej i wysokiej klasy. Występuje tu tylko jeden obiektyw, który służy zarówno do obserwacji kadru, jak również naświetleń. Lustro w tego typu aparatach unosi się na czas wymagany do zrobienia obrazy odsłaniając migawkę, przestając jednakże tym samym prezentować kadr osobie fotografującej. Olbrzymią dobrą właściwością tego rozwiązania jest przedstawianie osobie fotografującej kadru w starannie takiej postaci, w jakiej będzie naświetlony. Wyjątkową zaletą jest tu całkowity brak paralaksy. Rozwiązanie takie umożliwia również komfortowe stosowanie zypełnej gamy obiektywów wymiennych, konwerterów i różnego typu nasadek na obiektywy. Jedyną wadą lustrzanki jednoobiektywowej jest konieczność podniesienia lustra tuż przed zrobieniem zdjęcia, co powoduje chwilowy brak obrazu w wizjerze, oraz fakt, iż lustro podczas unoszenia może powodować drgania aparatu a co za tym idzie – poruszone ilustracje. W celu wyeliminowania tej wady używa się mechanizm tzw. wstępnego unoszenia lustra pozwalający przed otwarciem migawki wytłumić drgania spowodowane złym wytłumieniem unoszącego się lustra. W większości wypadków słowolustrzanka używane jest jako synonim lustrzanki jednoobiektywowej (SLR – Single Lens Reflex Camera) lub cyfrowej lustrzanki jednoobiektywowej (DSLR – Digital Single Lens Reflex Camera).

Lustrzanka dwuobiektywowa

Starszą konstrukcją jest lustrzanka dwuobiektywowa, w której każdy z obiektywów służy tylko jednemu celowi – lub pokazu kadru, albo naświetlaniu materiału światłoczułego. Aparaty te charakteryzowały się zwiększonymi wymiarami w stosunku do aparatów jednoobiektywowych na ten sam rodzaj filmu. Współcześnie nie są już stosowane. Ich dobrą właściwością w porównaniu z wcześniejszymi rozwiązaniami było przedstawianie kadru na wygodnej i dużej matówce ze wszystkimi tego pozytywnymi skutkami. Negatywną włąściwością był jednak nadal efekt paralaksy pomiędzy kadrem obserwowanym i naświetlanym. Natomiast pozytywną włąściwością w porównaniu do późniejszych lustrzanek jednoobiektywowych była możliwość obserwacji kadru podczas robienia fotografię, co ma znaczenie przy długich czasach naświetlania.

Aparat studyjny – aparat fotograficzny o konstrukcji najbardziej zbliżonej do pierwszych aparatów konstruowanych w XIX wieku.

Podstawowe różnice pośród aparatami studyjnymi a innymi typami aparatów fotograficznych:

• nie jest przenośny (musi być zamontowany na statywie z powodu indywidualnych rozmiarów
• poprzez pochylanie przedniego i tylnego standardu może zmieniania płaszczyzny ostrości, zgodnie z zasadami reguły Scheimpfluga
• jest to aparat wielkoformatowy (format klatki choćby 9×12 cm/4×5″) wyposażony w wymienne kasety do innych (mniejszych) typów kliszy (także do materiałów natychmiastowych)

III/ Ze względu na wielkość klatki filmu

Aparat małoobrazkowy – aparat fotograficzny, w którym materiałem światłoczułym jest perforowany na brzegach film o szerokości 35 mm – taki jak w przemyśle filmowym. Najbardziej typowym i obecnie właściwie jedynym formatem klatki aparatu małoobrazkowego jest 24×36 mm. Na filmie o standardowej długości mieści się 36 takich klatek. Istniały również aparaty małoobrazkowe o schemacie klatki 18×24 mm – takie klatki były naświetlane na filmie pionowo i mieściło się ich 2 razy więcej. Pierwszym aparatem małoobrazkowym była Leica skonstruowana przez Oskara Barnacka w 1914 roku. W aparatach cyfrowych format matrycy CCD (albo CMOS) może być zbliżony do 24×36 mm (matryca FF – Full Frame) albo (w tańszych modelach) od niego mniejszy.

Aparat średnio-formatowy – aparat fotograficzny na błony zwojowe o szerokości 60 mm.

Najczęstsze formaty klatek to: 6×4,pięć cm, 6×6 cm, 6×7 cm, 6×8 cm, 6×9 cm. Faktyczne wymiary obrazu są inne; na przykład. format 6×6 to realnie 56×56 mm (nie wykorzystuje się całej szerokości filmu), a format 6×7 uzależniony jest od marki aparatu czy kasety – przeważnie jest to 56×68 mm.

Błony zwojowe średnio-formatowe są konfekcjonowane w dwóch podstawowych rozmiarach:

o symbolu 120, mogące pomieścić 12 klatek formatu 6×6 cm

o symbolu 220, mogące pomieścić 24 klatki formatu 6×6 cm

Pomiędzy aparatów średnio-formatowych spotyka się zarówno aparaty analogowe jak również cyfrowe. Jedno- lub dwuobiektywowe lustrzanki jak także aparaty dalmierzowe.

Najpopularniejsi producenci aparatów średnio-formatowych to: Yashica, Bronica, Hasselblad, Mamiya, Pentax, Rolleiflex, Holga. Po II wojnie światowej polskim aparatem średnio-formatowym była lustrzanka dwuobiektywowa Start oraz dodatkowo zwykłe aparaty fix-focus Ami i Druh. Dzisiaj można już spotkać cyfrowe aparaty średnio-formatowe, na przykład. zaprojektowane poprzez spółkę Mamiya, Hasselblad albo Pentax.

Aparat wielkoformatowy to aparat fotograficzny o formacie większym niż format średni, czyli wymiary kadru są większe niż 6×9 cm. Najczęstsze formaty: 9×12 cm, 4×5″, 13×18 cm, 5×7″, 18×24 cm, 8×11″.

W aparatach wielkoformatowych wykorzystuje się błonę (materiał światłoczuły) ciętą (w arkuszach, a nie w rolkach). Błony zwojowe (mały i średni format) można zastosować przy użyciu roll-kasety. W dobie fotografii cyfrowej praktycznie właściwie każdy model aparatu wielkoformatowego może być wyposażony w przystawkę cyfrową.

Większość aparatów wielkoformatowych jest wyposażona w urządzenia pozwalające na modyfikację geometrii układu optycznego w oparciu o regułę Scheimpfluga.

Najbardziej popularne marki to: Shen Hao, Linhof, Tachihara, Ebony, Globica, Mentor, Sinar, Toyo i wiele innych.

IV/ Ze względu na sterowanie

– ręczne (manualne)

– automatyczne

– auto-focus z automatycznym ustawianiem ostrości

Typy aparatów cyfrowych

Aparaty typu bridge camera (potocznie hybrydy albo DSLR-like) – szeroka grupa aparatów, których wspólną cechą jest brak optycznego układu celowniczego występującego w lustrzankach , a ponadto brak cech konstrukcyjnych i użytkowych pozwalających jednoznacznie zaliczyć je do kompaktów. Z reguły oferują możliwość ręcznego ustawienia wielu parametrów, pod kątem rozwiązań ergonomicznych zbliżone bywają do lustrzanek. Oprócz ekranu podglądu LCD w zdecydowanej większości przypadków wyposażone są w wizjer elektroniczny (EVF) zapewniający podgląd obrazu bezpośrednio z matrycy. Typowe było też wyposażenie w niewymienne obiektywy zmienno-ogniskowe, niekiedy o dużej transfokacji (superzoom), natomiast od 2008 roku ukazują się na rynku aparaty tej grupy zapewniające możliwość zamiany obiektywów.

Lustrzanka cyfrowa (DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera) – rodzaj lustrzanki, w której rolę materiału światłoczułego spełnia matryca fotograficzna. Aparat tego typu na początek przeznaczony był przede wszystkim do zastosowań profesjonalnych, natomiast w tym momencie z powodu bardziej przystępnej ceny stał się popularny wśród amatorskich fotografów. Konstrukcja oparta jest na klasycznej lustrzance jednoobiektywowej gdzie błonę światłoczułą zastąpiła duża matryca, o rozmiarach porównywalnych z pojedynczą klatką filmu małoobrazkowego 24 × 36 mm. W optycznym wizjerze widoczny jest obraz rzutowany na matówkę bezpośrednio z obiektywu aparatu przez uchylne lustro zasłaniające migawkę i matrycę. W momencie robienia obrazki lustro się unosi a światło kierowane jest na matrycę. Ważną dobrą cechą lustrzanek jest możliwość zamiany obiektywów. Układ optyczny wytwarza obraz na przetworniku optoelektronicznym (CCD, CMOS), a współpracujący z nim układ elektroniczny odczytuje dane o obrazie i przetwarza na postać cyfrową w układzie zwanym przetwornikiem analogowo-cyfrowym.

Informacje w postaci cyfrowej są zapisywane w jednym z formatów zapisu obrazu – bardzo częstoJPEG (kompresja stratna), TIFF (kompresja bezstratna) albo RAW (pełna informacja z matrycy aparatu) – w cyfrowej pamięci aparatu (w pamięci półprzewodnikowej albo na miniaturowym dysku magnetycznym lub optycznym) lub przesyłane bezpośrednio do komputera.

Częstokroć wykorzystywanymi pamięciami w aparatach cyfrowych są pamięci stylu flash.

Podział lustrzanek cyfrowych

Ze względu na wykorzystanie, lustrzanki cyfrowe możemy podzielić na:

• Entry level (amatorskie)
• Midrange (wyrachowane)
• Rozbudowane

Budowa

Zwierciadło, które jest niezbędnym elementem lustrzanki, jest ustawione w korpusie pod kątem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. W bardzo wielu przypadkach jest ruchome: po naciśnięciu spustu migawki podnosi się i światło bez przeszkód dociera do odsłoniętej matrycy światłoczułej. Lustrzanka cyfrowa wyposażona jest w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro, które kieruje światło padające poprzez obiektyw na matówkę , gdzie wytwarza się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny do wizjera. Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (przykładowo. Sony ?55 i ?33): część światła odbija się od lustra i trafia do układu AF, a część od początku pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na matrycę). Taka konstrukcja w dużym stopniu zmniejsza opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje też drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania zdjęcia, co ma duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Dokładnie taki sam efekt uzyskuje się używając mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. MLU, Mirror Lock-Up) przed zrobieniem fotografię. By umożliwić swobodną obserwację obrazu przez obiektyw przy różnych wartościach liczby przysłony, w lustrzankach używa się układ automatycznej przysłony, która przez większość czasu pozostaje zupełnie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki.

Producenci

W tym momencie głównymi producentami lustrzanek cyfrowych są korporacji:

• Nikon
• Canon
• Sony
• Pentax
• Samsung
• Panasonic
• Sigma
• Fujifilm
• Olympus

Lustrzanka dwuobiektywowa (TLR, Twin Lens Reflex Camera) – prosty, dwuobiektywowy, matówkowy, aparat fotograficzny charakteryzujący się zwartą i sztywną konstrukcją. Górny obiektyw z lustrem i matówką służy do celowania a dolny do robienia obrazków. Obiektywy w większości wypadków są identyczne, niemniej jednak górny nie ma migawki i przysłony. Funkcjonalnie zbliżony jest do lustrzanki jednoobiektywowej, niemniej jednak oddzielenie części zdjęciowej od części celowniczej daje prostszą i mniej zawodną konstrukcję (odpada problem synchronizacji migawki z ruchomym lustrem). Zastosowanie dwóch obiektywów podraża aparat i utrudnia stosowanie obiektywów wymiennych. Budowane są w znaczącej liczbie przypadków na format 6 × 6 cm i posiadają obiektywy o jednakowej ogniskowej. Ciekawym wyjątkiem jest produkowany przed II wojną światową luksusowy aparat Contaflex na film małoobrazkowy formatu 24 × 36 mm. Dla ułatwienia celowania posiadał większą matówkę o rozmiarze 42 × 58 mm. Dla zapewnienia zgodności obrazu w celowniku i fotografowanego górny obiektyw posiadał ogniskową 80 mm, a dolny 50 mm. Wykorzystanie obiektywów o różnych ogniskowych dawało wspaniały obraz na matówce niemniej jednak za wysoką cenę. Do lustrzanek dwuobiektywowych nie zalicza się aparatów z celownikiem matówkowym. Udoskonalenie konstrukcji lustrzanki jednoobiektywowej spowodowało zanik produkcji lustrzanek dwuobiektywowych. W Polsce produkowana była rodzina aparatów Start. Pierwsze lustrzanki dwuobiektywowe nie zyskały popularności. Zostały to: Simplex z 1892 na płyty formatu 9 × 12 cm i Simplex Rollkamera z 1893 na film zwijany. Pierwszą lustrzanką dwuobiektywową, która zyskała popularność był Rolleiflex (6 × 6 cm) powstały w roku 1928.

Lustrzanka jednoobiektywowa (SLR, Single Lens Reflex Camera) – aparat fotograficzny wyposażony w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro (2), które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę, gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny , do wizjera. Są także modele, zwłaszcza starszych aparatów średnio-formatowych, w których obraz na matówce obserwuje się wprost z góry, bez pryzmatu i wizjera. Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (przykładowo. Sony ?55 i ?33): część światła odbija się od lustra i trafia przez pryzmat do wizjera, a część od samego początku pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na kliszę). Taka konstrukcja w dużym stopniu zmniejsza opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje również drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania fotografię, co posiada duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Jednakowy efekt uzyskuje się wykorzystując mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. mirror lock-up, MLU) przed zrobieniem obrazki.

W lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się w bardzo wielu przypadkach migawki szczelinowe, metalowe (rzadziej płócienne), o przebiegu pionowym (w mniejszości sytuacji poziomym), umieszczone za lustrem, jak najbliżej błony światłoczułej. Najbardziej powszechnym formatem jest format małoobrazkowy (na perforowanej błonie o szerokości 35 mm naświetlana jest klatka o rozmiarach 24×36 mm), niemniej jednak tworzy się także jednoobiektywowe lustrzanki średnio-formatowe (format klatki 45×60, 60×60 lub 60×70 mm).

By umożliwić swobodną obserwację obrazu poprzez obiektyw przy różnorakich wartościach liczby przysłony, w lustrzankach jednoobiektywowych wykorzystuje się w wielu przypadkach układ automatycznej przysłony, która poprzez spora większość czasu pozostaje całkowicie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości automatycznie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki. W znaczącej liczbie przypadków spotykanymi (choć nie obowiązkowymi) cechami lustrzanek jednoobiektywowych są również: możliwość stosowania wymiennych obiektywów , a oprócz tego wbudowany układ pomiaru światła w trybie TTL.

Cyfrowa lustrzanka pełno-klatkowa – zupełnie inaczej aparat full-frame, full-frame DSLR, w skrócie FF. Lustrzanka cyfrowa (DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera) wyposażona w matrycę światłoczułą ekwiwalentną do rozmiaru filmu 35mm (36mm x 24mm). Aparat full-frame jest cyfrowym odpowiednikiem klasycznej lustrzanki jednoobiektywowej. Rozmiar matrycy jest kluczową cechą odróżniającą aparaty tego typu od wprowadzonych poprzednio lustrzanek z matrycą APS-H, APS-C albo mniejszą. Biorąc pod uwagę na wysoki koszt produkcji, jak również w wielu wypadkach zwiększone rozmiary, masę i zaawansowanie technologiczne samego aparatu , matryce full-frame są montowane w kosztownych aparatach fachowych takich jak Canon EOS 5D czy Nikon D3. Aparaty pełno-klatkowe były kontynuacją i naturalnym krokiem w ewolucji obrazków cyfrowej, powstały one w wyniku aspiracje do osiągania coraz lepszej jakości wykonywanych zdjęć. Pierwszą w historii pełno-klatkową lustrzanką cyfrową był zapowiedziany w roku 2000 awyprodukowany w 2002 aparat Contax N Digital, który oferował 6. megapikselową matrycę marki Philips. Był to model oparty na korpusie analogowej wersji aparatu Contax N – pierwszym w spisie produktów/usług Contaxa wyposażonej w autofocus. W roku 2000 Pentax też obwieścił plany produkcji pełno-klatkowego aparatu, natomiast model ten utknął w fazie prototypu, przenigdy nie trafiając do masowej produkcji. Wkrótce po nim, w 2003 r. na rynek trafił flagowy model japońskiego producenta Canon EOS 1Ds z pełno-klatkową matrycą CMOS o rozdzielczości 11,4 megapikseli. Teraz prawie każdy z większych producentów posiada w indywidualnej katalogu usług/produktów aparaty full-frame, wymienić tu można następujące modele (w nawiasie rok premiery):

• Contax N Digital (2002)
• Kodak DCS Pro SLR/c (2004)
• Canon EOS-1Ds Mark II (2004)
• Nikon D3 (2007)
• Canon EOS 1Ds Mark III (2007)
• Nikon D700 (2008)
• Sony ? DSLR-A900 (2008)
• Canon EOS 5D Mark II (2008)
• Nikon D3X (2008)
• Sony ? DSLR-A850 (2009)

Może w tym miejscu wiele słów o aparatch CONTAX. Marka ta była produkowana od roku 1930 przez koncern Zeiss Ikon. Od roku 1926 Zeiss przodował w Europie w produkcji jasnych i przyszłościowych obiektywów. Contex jako druga firma po Leice wprowadził na rynek aparat fotograficzny na film 35mm, czyli małoobrazkowy. Przyniosło to podstawowe zmiany. Aparaty stały się przez to mniejsze , a dodatkowo lżejsze. Posiadały jasne bardzo dobrej jakości obiektywy , a dodatkowo sposobność utworzenia 36 zdjęć. Contax jako 1-szy wprowadził pryzmat pentagonalny. Ułatwiło to w znaczący metodę wykorzystywanie z aparatu. W 2005 roku zaprzestano produkcji aparatów tej marki. 

Wady i zalety cyfrowych aparatów full-frame

Pierwsza zaleta, będąca rezultatem (częściej) większego niż w aparatach niepełno-klatkowych rozmiaru pojedynczego piksela, to najwyższa jakość obrazów – doskonałe odwzorowanie barw, duża rozpiętość tonalna fotografii, niższy szum matrycy, lepsza ostrość dbając o na mniejsze wymagania stawiane optyce. Kolejne dwie zalety, będące skutkiem samego rozmiaru matrycy, to prostota osiągania małej głębi ostrości – efektu pożądanego w niektórych typach zdjęć (np. portretach) , a ponadto szerszy kąt widzenia, istotny przy stosowaniu obiektywów szerokokątnych. Kolejna to jaśniejszy i większy wizjer, pochodna wykorzystania większego pryzmatu. Sam aparat konstruowany jest z przeznaczeniem na rynek specjalistyczny, ma zatem w znaczącej liczbie sytuacji wiele wyrachowanych zadań niedostępnych w lustrzankach półprofesjonalnych na przykład. możliwość ustawienia wysokiego ISO albo dodatkowe udogodnienia np. wbudowany grip, wyposażony w dodatkowe zasilanie i drugi spust migawki ułatwiający wykonywanie fotografii w pionie, niekiedy również moduł do bezprzewodowej transmisji plików. Aparaty specjalistyczne są bardzo często także całkiem uszczelnione, co uodparnia je na uwarunkowania pogodowe.

Do wad zaliczyć można dużą masę (wynikającą raczej z dodatkowych możliwości i wzmocnionej konstrukcji aparatów specjalistycznych, niż samej matrycy) i wymiary , a dodatkowo wysoką cenę. Przy tym zastosowanie dużej matrycy podkreśla te wady optyczne, które nasilają się wraz ze zbliżaniem do brzegu kadru: winietowanie, komę, spadek ostrości. Wady te występują w mniejszym nasileniu przy zastosowaniu aparatu posiadającego zredukowany sensor. Zwiększony kąt widzenia można uznać za wadę przy stosowaniu teleobiektywów – dla osiągnięcia tego samego powiększenia co przy aparatach z mniejszą matrycą, konieczne jest użycie obiektywu o dłuższej ogniskowej. Aparaty pełno-klatkowe uwzględniając na trudność osiągania dużej głębi ostrości, niezbyt dobrze nadają się do stosowania w makrofotografii.

Większy sensor pozwala także na wykorzystanie większej rozdzielczości – dotychczasowe sensory osiągnęły już w praktyce dolny limit rozmiaru piksela (odległość środków pikseli jest zbliżona do długości fali świetlnej) – zatem jedyny rzeczywisty wzrost zdolności rozdzielczej aparatu można zdobyć zwiększając rozmiar sensora.

Kompakt zmienno-obiektywowy – typ cyfrowego aparatu fotograficznego zaliczany do EVIL (ang. Electronic Viewfinder Interchangeable Lens) albo MILC (ang.. Mirrorless Interchangeable Lens Camera) – rodzaju aparatów fotograficznych umiejscowionych pośród kompaktem cyfrowym , a dodatkowo lustrzanka cyfrową. Wyróżniają się dużą matrycą (wielkości montowanych w lustrzankach cyfrowych), brakiem lustra , a ponadto metodą podmiany obiektywów. W tej chwili na rynku dostępne jest 19 aparatów tej klasy produkcji 6 firm/działalności jednoosobowych/przedsiębiorstw (Sony, Olympus, Panasonic, Sigma, Samsung i Ricoh).

Aparat kompaktowy (ang. compact camera), zwany także kompaktem – typ aparatu fotograficznego o niewielkich rozmiarach i prostej budowie. Aparat kompaktowy wyposażony jest w niewymienny obiektyw (stało-ogniskowy lub zmienno-ogniskowy). Celownik zamieszczony jest nad obiektywem, co sprawia występowanie zjawiska paralaksy. Historia aparatu kompaktowego sięga lat 30. XX stulecia, gdy w Stany Zjednoczone pojawił się masowo produkowany Kodak Brownie (patrz: aparat skrzynkowy). W latach późniejszych, wzorem aparatów Leica, zastosowano w aparatach kompaktowych film małoobrazkowy stylu 135, wizjer, dalmierz. W latach 60.-70. postępowała automatyzacja aparatów kompaktowych. Przeniesiono do nich rozwiązania z lustrzanek małoobrazkowych (SLR), tj.: światłomierz, autofocus, pomiar punktowy, silnik przewijający film, czytnik programu DX, samowyzwalacz, obiektyw zoom. Zaczęto je wyposażać w lampę błyskową. Produkowano również aparaty kompaktowe na filmy inne niż 135. Pod koniec lat 90., rozpoczęto produkcję cyfrowych aparatów kompaktowych. Współczesne, efektywne aparaty kompaktowe, zarówno z wyglądu, jak również liczby ustawień manualnych, przypominają lustrzanki. Efekty fotografowania tanimi aparatami kompaktowymi inspirowały również specjalistycznych fotografów. W połowie lat 90. powstał dział zdjęć zwany łomografią (lomografią). Jego nazwa pochodzi od marki radzieckich aparatów fotograficznych Łomo.

Polaroid – jest to rodzaj aparatu fotograficznego umożliwiającego niemal natychmiastowe wywołanie zdjęcia. Nazwa Polaroid jest znakiem towarowym firmy Polaroid Corporation.

Mimo jednak szeregu zastosowań, popularność Polaroida jako medium, począwszy od lat 90., malała – w ogromnej części z powodu ekspansji aparatów cyfrowych – co w lutym 2008 roku doprowadziło firmę do decyzji o wstrzymaniu produkcji filmu i aparatów wykorzystujących tę technologię oraz wyprzedaniu zapasów produktów do końca 2009 roku. Natomiast w październiku tego samego roku ogłoszono plan wznowienia produkcji filmu do tego rodzaju aparatów.

Znak towarowy Polaroid jest także stosowany do wielu towarów wytwarzanych poprzez Polaroid Corporation. M.in. znakiem tym są opatrywane okulary przeciwsłoneczne i towary do fotografii błyskawicznej (aparaty i filmy)

SLT (Single-Lens Translucent) jest to cyfrowa lustrzanka (DSLR, Digital Single Lens Reflex), która za pomocą półprzeźroczystego lustra dzieli wiązkę światła docierającego do lustra. W odróżnieniu od standardowych lustrzanek, lustro jest nieruchome oraz półprzepuszczalne w efekcie czego, część światła trafia do matrycy, a część do oddzielnego czujnika automatyki ostrości opartego na detekcji fazowej umieszczonego w górnej części aparatu. Dzięki temu przy wykonywaniu fotografii nie posiada konieczności podnoszenia lustra, znikają zatem wywołane poprzez tą czynność wibracje. Pierwsze aparaty SLT zostały wprowadzone na rynek poprzez Sony. Lustro jest w nich umocowane w jednej pozycji podczas normalnej pracy, niemniej jednak ma możliwość być podniesione w celu czyszczenia matrycy.

HISTORIA
(historia)

• ok. 1500 – camera obscura
• 1887 – 1889 – wprowadzenie błony zwojowej (H. Goodwin, G. Eastman)
• 1925 – aparat małoobrazkowy na błonę 35 mm Leica (O. Barnack)
• 1929 – lustrzanka dwuobiektywowa Rolleiflex (Rollei Werke, Franke und Heidecke)
• 1936 – lustrzanka jednoobiektywowa małoobrazkowa (Exakta)
• 1947 – pryzmat pentagonalny
• 1965 – automatyzacja ekspozycji (Konica Auto-Reflex)
• 1977 – automatyzacja nastawiania ostrości