TRADYCYJNY /Analogowy/ aparat fotograficzny

Mówiąc o tradycyjnym aparacie fotograficznym ,ANALOGOWY”, moim zdaniem popełniamy błąd. Ja sam na stronie w niektórych miejscach zastosowałem takiego sprecyzowania. Aparat fotograficzny (klasyczny), w którym wykorzystujemy błonę fotograficzną, jest urządzeniem czysto mechanicznym. Czyli takim, w którym żeby zapisać obraz na błonie fotograficznej nie potrzebujemy żadnego sygnału analogowego. Tego rodzaju sygnał/ rozwiązanie przenigdy nie występowało w aparatach tradycyjnych. Także jest to błędna nazwa. Sam staram się wystrzegać takiego dokładnego określonia w odniesieniu do tego typu sprzętu. Zenith E był późniejszym narzędziem w naszej przygodzie fotograficznej. Pierwszym aparatem był Zorki 5, następnie Zorki 10 i na końcu Zenith E. Chociaż w każdym momencie mi się wydawało, że ten 1-wszy robił najlepsze fotografię. Natomiast Zenith z tej trójki wyglądał najlepiej.

Zasada funkcjonowania jest bardzo prosta. Błona fotograficzna umieszczona wewnątrz aparatu, zwinięta w znormalizowanej kasecie, która jest przesuwana za poradą specjalnego mechanizmu. Ażeby utworzyć kolejny obraz (naświetlić kolejna klatkę) film po przesunięciu był naświetlany przez uruchomienia migawki. Ogólna zasada oraz dodatkowo historia dotycząca obrazów znajduję się w tym miejscu.

Przejdźmy zatem do konkretów i przykładowozie tradycyjnego aparatu fotograficznego ZENITH E zapoznajmy się z jego budową , a dodatkowo parametrami.

ZENITH – E /opis mojego aparatu/

Zenith E posiadający korpus wykonany z metalu oraz wymienny obiektyw, z mocowaniem M-42. Aparat był produkowany w Moskwie w zakładach BELOMO w latach 1973-1986.

Opis aparatu w 41 punktach łącznie z obiektywem

1/ obiektyw

2/ dźwignia samowyzwalacza

3/ przyciski samowyzwalacza

4/ gniazdo synchronizacji do lampy błyskowej

5/ fotokomórka

6/ płyta dociskowa

7/ odchylana pokrywa aparatu

8/ szpula odbiorcza

9/ stopka dodatkowych urządzeń

10/ gniazda do kasety

11/ płozy prowadzące kanału błony fotograficznej

12/ okienko kadrowe błony

13/ zabierak do szpuli kasety

14/ okular celownika

15/ wałek wiodący

16/ zapadka zamka

17/ wskaźnik pierścienia nastawczego przesłony

18/ pierścień nastawczy przesłony

19/ pierścień przesłony ze wskaźnikiem

20/ skala głębi ostrości ze wskaźnikiem

21/ skala odległości

22/ pierścień do nastawiania obiektywu na ostrość

23/ pierścień mocujący obiektyw

24/ skala czułości błony fotograficznej

25/ skala czasów naświetlania światłomierza

26/ skala przesłon światłomierza

27/ gałka przewijania wstecznego błony fotograficznej

28/ wskaźnik skali czułości błony fotograficznej

29/ wskaźnik pomiarów światłomierza

30/ wskazówka nastawcza światłomierza

31/ wodzik skali przesłon kalkulatora

32/ dźwignia synchronizacji migawki

33/ skala na tarczy czasów naświetlania *

34/ wskaźnik na tarczy czasów naświetlania

35/ wskaźnik dźwigni synchronizacji migawki z lampą błyskową

36/ przycisk przewijania wstecznego błony fotograficznej

37/ wodzik tarczy licznika zdjęć

38/ wskaźnik tarczy licznika zdjęć

39/ tarcza licznika zdjęć

40/ przycisk spustowy

41/ dźwignia naciągu migawki

Poniżej kilka kolejnych ujęć tego sprzętu. Przy tym po otworzeniu tylnej osłony znajdował sie w nim film. Dlatego także umieściłem też i to „unikalne” zdjęcie

Charakterystyka techniczna

Wymiary klatki                                                                                     24 x 36 mm

Szerokość perforowanej błony fotograficznej                                              35 mm

Liczba klatek błony                                                                                36

Czas otwarcia migawki                                                                           1/30 s do 1/500s (automatycznie)

Wymiary pola widzenia celownika                                                              20 x 28 mm

Powiększenie okularu                                                                              5 x

Gwint do mocowania obiektywu                                                                M 42 x 1

Mocujący odcinek kamery do obiektywu                                                     45,5 mm

Migawka                                                                                              szczelinowa (płótno)

Światłomierz                                                                                         fotokomórka selenowa

Pomiar światła                                                                                       oprócz obiektywem BTL

(ang. behind the lens)

Samowyzwalacz                                                                                     mechaniczny (czas ok. 10s)

Układ celowniczy                                                                                    SLR **

Synchronizacja lampy błyskowej                                                                1/30s

Obiektywy zasadnicze: Helios 44-2 Industar 50-2

ogniskowa                                 58mm                                                  50mm

otwór względny

(siła światła) 1 : 2                                                     1 : 3,5

1. od 0,65m do niesk.

skala przysłon                            od 2 do 16                                            od 3,5 do 16

średnica miejsca dla

filtrów nasadkowych                    55 mm                                                  37 mm

gwint oprawy obiektywu

na filtry                                     49 x 0,75                                               35,5 x 05

gwint gniazda statywu                  1/4″                                                     1/4″

wymiary gabarytowe                   13 x 93 x 100 mm                                   13 x 93 x 72 mm

ciężar (gramy)                           1000                                                     875

Porównanie jednostek czułości błon fotograficznych

GOST-ASA          16         20         25         32         40         50         65         80         100       130

DIN                   13         14         15         16         17         18         19         20         21         22

GOST-ASA          160       200       250       320       400       500

DIN                   23         24         25         26         27         28

Znormalizowane kasety dla błon fotograficznych małoobrazkowych były całkowicie światło-szczelne.

Ponieważ nietypowy światłomierz po pewnym czasie przestał działać, kupiłem światłomierz zewnętrzny Leningrad 4. Urządzenie działało także na podstawie fotokomórki selenowej. Było bardzo dokładne. Perfekcyjnie mierzyło ekspozycję. Mimo, że światłomierz spisywał się znakomicie wkrótce zaprzestałem posługiwania się nim. Zauważyłem, że moje ,wzrokowe” pomiary nie wyróżniają się wcale od tych ze światłomierza. Jednak, do dnia dzisiejszego wspominam współpracę z tym urządzeniem.

Oraz dodatkowo odrobina historii związana z produkcją aparatów , a oprócz tego błon fotograficznych

Krasnogorskiy zavod im. S A Zvereva ( rus: ????????????? ????? ??. ?. ?. ??????? ) – jest to Rosyjska fabryka aparatów fotograficznych mieszcząca się w Krasnogorsk w pobliżu Moskwy. Specjalizowała się w technologiach optycznych. Krasnogorsk Mechanical Works ( ????????????? ???????????? ?????, Krasnogorskiy Mechanicheskiy Zavod ). W trakcie okresu sowieckiej władzy nazywana była: Krasnogorsk Zakłady Mechaniczne (????????????? ???????????? ?????, Krasnogorskiy Mechanicheskiy Zavod). Skrót KMZ (???) jest nadal w powszechnym użyciu. Po zakończeniu wojny w 1945 r. KMZ rozpoczęła produkcję obiektywów fotograficznych według specyfikacji Carl Zeiss, którego fabryka w Jena została opanowana poprzez Armię Czerwoną. W latach powojennych KMZ rozpoczęła także produkcję aparatów Zorki, kopię niemieckiego Leica II i sowieckiej FED, W następnych latach, KMZ był priorytetowym dostawcą obiektywów fotograficznych w Związku Radzieckim. Po upadku Związku Radzieckiego, produkcji aparatów była w dużym nieładzie. Aparaty z serii Zenit wciąż były produkowane przez jakiś czas , a ponadto KMZ było obecne na międzynarodowych targach zdjęć, takich jak Photokina czy PMA, a dosłownie przedstawiła wiele nowych towarów, niemniej jednak kłopoty z produkcją i niska sprzedażą w przyrównaniu do konkurencji spowodowała zamknięcie działu fotografii spółki KMZ w 2005 roku. W 2007 roku rozpoczęto dyskusję o wznowieniu produkcji aparatów w fabrykach KMZ i sposobność produkcji aparatów cyfrowych. Niestety do tej pory nie podjęto zleceń w tym kierunku.

Ilford – firma fotograficzna założona w 1879 w mieście Ilford. Posiadacz Alfred Hugh Harman rozpoczął działalność we własnym domu. Pierwszymi produktami były żelatynowe płyty fotograficzne. Aktualnie lider na rynku fotograficznych materiałów czarno-białych. Wytwórca szerokiej gamy papierów fotograficznych do drukarek atramentowych. Polski film negatywowy Fotopan HL produkowany był w technice sprowadzonej z zakładów Ilford w latach 70. Warszawski Foton zakupił licencję na produkcję błony Ilford HP4. W 1975 roku wprowadzono Fotopan SR/ CD. Natomiast rok 1978 r. zaowocował wprowadzeniem Fotopan FF  (licencja Ilforda Pan F), który zastąpił Fotopan F i Fotopan S (125 ASA). Mniej więcej roku 1979 na miejsce Fotopan CD wprowadzono Fotopan HL.

* 30-X = 1/30 s/ zalecany statyw
B – po naciśnięciu spustu, migawka jest otwarta do momentu jej zwolnienia/ konieczność wykorzystania statywu.

** Układ celowniczy typu SLR (ang. Single Lens Reflex Camera) – Jest to układ optyczny lustrzanek jednoobiektywowych. Najbardziej normalnego stylu aparatu fotograficznego. W takim układnie optycznym światło wpada poprzez obiektyw (częściej wymienny), kierowane jest w stronę ruchomego lustra (ustawionego pod kontem 45 stopni), następnie światło odbija się od zwierciadła i wpada na matówkę, gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu i dalej, poprzez pryzmat pentagonalny do wizjera.

W drugiej części, opisującej moje pierwsze kroki w zdjęć tradycyjnej pokażę to wszystko co składało się na Ciemnię Fotograficzną.

Materiały źródłowe Wikipedia, Stare aparaty 

Aparat fotograficzny to w swych podstawach zwyczajnie pudełko z otworem poprzez który wpada światło tworzące obraz na tylnej ściance owego pudełka. funkcjonowania camera obscura” hspace=”5″ vspace=”5″ width=”300″ height=”120″ align=”left”>Ta podstawowa budowa nie zmieniła się od czasów pierwszych konstrukcji które można żeby nazwać prekursorami dzisiejszego aparatu fotograficznego, czyli od czasów Camera obscura(Camera obscura z łac. ciemna komnata), zwanej także kamerą otworkową.

Współcześnie natomiast otworek zastąpiony jest skomplikowanymi układami precyzyjnych soczewek, a na tylnej ściance jest umieszczona błona światłoczuła lub w dużej liczbie przypadków elektroniczny przetwornik obrazu. Historia Camera Obscura sięga czasów starożytnej Grecji, gdzie Euklides w indywidualnej Optyce opisywał prostoliniowe rozchodzenie się światła i sposobność powstawania obrazu po przejściu promieni słonecznych przez niewielki otwór. Obserwacje organizowane z użyciem tego prostego instrumentu optycznego zostały organizowane przez starożytnych Chińczyków, Greków i Arabów. Jednak 1-szy znany nam naukowy opis ciemni optycznej znajduje sie w rękopisach (pochodzących najprawdopodobniej z 1020 roku) arabskiego matematyka Alhazena (Hasana) z Basry. W dobie Renesansu urządzeniem tym chętnie 5″ vspace=”5″ width=”200″ height=”150″ align=”left”>posługiwali się artyści jako, że pomagało przy odwzorowaniu perspektywy. Camera obscura albo też aparat otworkowy bywa do na dzień dzisiejszy wykorzystywana w obrazków artystycznej do uzyskiwania szalenie ,miękkich” obrazów. 
W 1777r Carl Wilhelm Scheele odkrył, że chlorek srebrowy który rozpuszcza sie w wodzie po naświetleniu zmienia się w zredukowane metaliczne srebro nierozpuszczalne w wodzie. 
Wszelkie filmy i papiery czarno-białe działają w tej chwili na tej zasadzie, w kolorowych są zastosowane inne związki chemiczne niemniej jednak zasada jest identyczna. W 1802 roku Thomas Wedgwood i Humphry Davy wykonali papier światłoczuły nasączony azotanem srebrowym. 1-wszy obraz fotograficzny utworzył w roku 1826 Francuz Joseph Nicephore Niepce odtworzył obraz ukazujący widok z okna jego pracowni. Joseph Niepce ochrzcił swe dzieło i technologię, którą zastosował, mianem heliografii, czyli „obrazu namalowanego światłem słonecznym”. Początkowo obraz powinno się było naświetlać bardzo długo, nierzadko kilka godzin dopiero opracowanie poprzez wspólnika Niepce,a o nazwisku Louis Jacąues Mande Daguerre technologie rtęciowej skróciło ten czas do minut. Joseph Niepce zmarł w 1833 roku, natomiast Pan Daguerre dopracował sposób uzyskiwania i utrwalania obrazu fotograficznego zagarniając przy okazji całą sławę dla siebie (Początkowo obrazki zwano dagerotypią). Prezentacja dagerotypu nastąpiła 9 stycznia 1839 roku. Patent został zakupiony przez rząd francuski, który 19 sierpnia tego samego roku ogłosił wynalazek jako „wolny dla całego świata”.
W 1855 – Clark Maxwell odkrył zasady fotografii barwnej (teorię), tworząc podwaliny do powstania i rozwoju takiej fotografii.
W 1888 roku zakłady George Eastmana (Eastman Dry Plate Company) rozpoczeły produkcje pierwszego na świecie aparatu na błonę zwojową sprzedawanego pod nazwą Kodak. (Popularność tego pierwszego aparatu sprawiła, że do nazwy firmy dodano słowo Kodak.)
W 1891 Thomas A. Edison opracował perforowaną błonę zwojową o szerokości 35 mm jako błoną filmową która w przyszłości stała się standardem w tzw. ,Aparatach małoobrazkowych”. 1914 – Oskar Barnack skonstruował prototyp aparatu fotograficznego na perforowaną błonę szerokości 35 mm. Jedenaście lat później w 1925 roku firma Leitz w oparciu o prototyp Barnacka rozpoczyęła przemysłową produkcję znakomitego aparatu na błonę filmową perforowaną o wielkości klatki 24 x 36 mm pod nazwą Leica – aparaty Leica do dzisiaj uważane są za wzór precyzji.
W roku 1928 powstał 1szy aparat z lustrem stałym (tzw. Lustrzanka), jest to dwuobiektywowy Roleiflex (6 x 6 cm), w 1933 roku firma Ihagee wyprodukowała pierwszą jednoobiektywowa lustrzankę (lustro podnoszone samoczynnie na czas naświetlania błony) o nazwie Exakta (4,5 x 6 cm), 1935 rok – pięć” vspace=”5″ width=”200″ height=”144″ align=”left”>firma Kodak wprowadza do sprzedaży 1-wszy film barwny. Prototyp pierwszego aparatu elektronicznego to też dzieło korporacji Kodak z 1976 roku. Pierwszy elektroniczny aparat do popularnego użytku który zapisywał obraz na nośnikach magnetycznych zaprezentowała firma Sony na Photokinie w roku 1981. Aparat nazwano Mavica. Był on ,pierwszą jaskółką” zapowiadającą nadejście ery aparatów cyfrowych.

Sony „Mavica” 1981r

Podstawowe części składowe wszystkich typów aparatów

obiektyw fotograficzny 
migawka 
korpus światłoszczelny 
układ celowniczy 
element przechwytywania i zapisu obrazu (dawniej film światłoczuły dziś przetworniki CCD/CMOS 
elementy dodatkowe:
gniazdo synchronizacji lampy błyskowej 
lampa błyskowa 
dalmierz 
światłomierz 
samowyzwalacz

Podział aparatów fotograficznych

Według technologii:
aparat klasyczny 
aparat cyfrowy

Według budowy:
aparat przeziernikowy 
aparat skrzynkowy 
aparat mieszkowy 
aparat dalmierzowy 
lustrzanka 
lustrzanka jednoobiektywowa 
lustrzanka dwuobiektywowa 
aparat studyjny 
lotniczy aparat fotograficzny

Według wielkości klatki filmu:
małoobrazkowe – 24 x 36 mm 
aparat średnioformatowy – 4,5×6, 6×6, 6×9 (6×7, 6×8) cm 
aparat wielkoformatowy – od 4×5 cala 

Przewodnik fotoamatora

Rodzaje aparatów

• przewodnik,rodzaje_aparatow.html#skrzy” mce_href=”http://www.aparaty.tradycyjne.net/poradnik,rodzaje_aparatow.html#skrzy”>aparat skrzynkowy
• przewodnik,rodzaje_aparatow.html#mieszk” mce_href=”http://www.aparaty.tradycyjne.net/przewodnik,rodzaje_aparatow.html#mieszk”>aparat mieszkowy
• przewodnik,rodzaje_aparatow.html#lustrz” mce_href=”http://www.aparaty.tradycyjne.net/poradnik,rodzaje_aparatow.html#lustrz”>lustrzanka średniego formatu
• poradnik,rodzaje_aparatow.html#malo” mce_href=”http://www.aparaty.tradycyjne.net/przewodnik,rodzaje_aparatow.html#malo”>aparat małoobrazkowy
• przewodnik,rodzaje_aparatow.html#plyt” mce_href=”http://www.aparaty.tradycyjne.net/przewodnik,rodzaje_aparatow.html#plyt”>aparat płytowy
• poradnik,rodzaje_aparatow.html#compact” mce_href=”http://www.aparaty.tradycyjne.net/przewodnik,rodzaje_aparatow.html#compact”>aparat compactowy
• przewodnik,rodzaje_aparatow.html#instant” mce_href=”http://www.aparaty.tradycyjne.net/przewodnik,rodzaje_aparatow.html#instant”>”polaroidy”

APARAT SKRZYNKOWY

Przedstawiamy zatem: aparat skrzynkowy. Tak, właściwie skrzynka. Całkowicie skromny w porównaniu z innymi typami. Ale nie lekceważmy go sobie: toć to najbliższy krewny kameryDaguerre’a. Zresztą, żeby nie pozostawać poza ramami postępu technicznego, współczesne aparaty skrzynkowe na całość niczym nie przypominają sześciennej skrzyneczki, choćby do niedawna tak w tym momencie wyglądały. Przeciwnie, producenci silą się, aby choćby zewnętrznie naśladować kształty najmodniejsze. Wytworzyła się u nas kategoria snobów, oceniających aparaty według ich wartości. „Ładne obrazy można robić jakoby wyłącznie Zenitem albo Prakticą, natomiast aparatu skrzynkowego w ogólności zakupować nie ma co”. Najtańsze ze wszystkich aparaty skrzynkowe, czyli tak zwane kiedyś „boxy„, są ze wszech miar godne polecenia dla początkujących. Oto ich zalety:

1. prosta, nieskomplikowana obsługa;
2. solidna budowa wykluczająca (na ogół! ) sposobność uszkodzenia;
3. duży rozmiar negatywu (przykładowo. 6 x 6), tak że na odbitce stykowej albo niewielkim powiększeniu drobne niedoskonałości obrazu pozostają prawie że niezauważalne.

Amatorzy-spece powiedzą, że „jasność obiektywu” (a poprawnie mówiąc maksymalny otwór względny obiektywu) takiego aparatu jest niewielka, co utrudnia fotografię w złych ustaleniach świetlnych. Gdyby wręcz mieli rację, to trzeba aby na to odpowiedzieć, że nowicjusz powinien zaczynać od motywów najprostszych, a więc od obrazów w słońcu, w południe i na wolnym powietrzu. 90% wszystkich zepsutych fotografii nie udało się dlatego, że wszyscy ludzie niewiele wiedzący o fotografowaniu, porywali się zaraz na najtrudniejszą dziedzinę: wnętrza i światło sztuczne. Zresztą przy pewnym minimum wprawy także aparatem skrzynkowym można robić zdjęcia w gorszych postanowieniach, na przykład. przy sztucznym oświetleniu. Takim aktualnie aparatem jest popularny i niedrogi, rodzimej produkcji Ami. Można nim robić ilustracje w formacie 6 x 6 cm – 12 zdjęć na rolce filmu, a raczej błony zwojowej. Ma on jeden tylko czas otwarcia migawki, mniej więcej 1/50 sekundy, ale ma również literę B, co we wszystkich migawkach znaczy, że można nią robić także fotografię „na czas”, to jest naświetlać tak długo, jak długo naciskamy spust migawki. Co więcej w tym prostym aparacie zastosowano synchronizację, a zatem możliwość fotografowania w każdej trudniejszej sytuacji, gdy pora dnia nie umożliwia już na zrobienie zdjęcia. Można wówczas zastosować lampę błyskową, tzn. włączyć specjalną żaróweczkę, która da błysk odpowiedniej mocy jednocześnie z naciśnięciem migawki.

APARAT MIESZKOWY

Aparaty mieszkowe są następnym typem kamer fotograficznych – a charakteryzują się mieszkiem, czyli harmonijką, którą składa się przy zamykaniu. Zamknięty aparat jest płaski i wygodny w noszeniu. W większości przypadków są to aparaty na format 6 x 9 cm. Ze zdjęć tego formatu, kopiowanych stykowo, można w najłatwiejszy sposób wyprodukować odbitki fotograficzne. Najprostsze aparaty tej grupy mało wyróżniają się od aparatów skrzynkowych, z całą pewnością oprócz konstrukcją pozwalającą na ich składanie. Są one wyposażone w łatwe migawki o małej ilości czasów otwarcia, a ich obiektywy mają nieznaczny otwór względny. Bardziej specjalistyczne modele mają urządzenia dodatkowe, jak na przykład. samowyzwalacz, ochronę przed podwójnym naświetleniem, automatyczny licznik fotografii itd. Wreszcie aparaty te mogą posiadać wbudowany przyrząd do nastawiania na ostrość (sprzężony dalmierz), wbudowany światłomierz, a też szereg innych urządzeń, które zeń czynią idealne narzędzie pracy. Należy jednakże powiedzieć, że współcześnie zaprzestano już na świecie produkcji tego rodzaju aparatów z wyjątkiem konstrukcji specjalnych, użytych do pracy zawodowej, a zatem niedostępnych dla fotoamatorów, chociażby ze względu na wysoką cenę. Na naszym rynku popularne modele aparatów mieszkowych spotkać można jeszcze tylko w dystrybucji okazyjnej, w sklepach komisowych.

LUSTRZANKA ŚREDNIEGO FORMATU

Następną grupę stanowią lustrzanki. Lustrzanką do fotografowania na błonie zwojowej, tej samej, na której w aparatach 6 x 9 uzyskuje się 8 fotografii. Obrazki zrobione lustrzankami są omal jedynie formatu 6 x 6. Lustrzanką na tej błonie uzyskuje się zatem nie 8, lecz 12 obrazków. Są dwa kluczowe modele lustrzanek: dwuobiektywowe i jednoobiektywowe. W jednym i w drugim typie zasada lustrzanki jest podobna, a mianowicie: widok motywu fotografowanego, przechodząc poprzez obiektyw, odbija się w lustrze, umieszczonym w aparacie pod względem 45 stopni, a lustro rzutuje go na matówkę umieszczoną poziomo. Na matówce więc widzimy obraz motywu w wielkości, jaką uzyskamy na negatywie, , a ponadto kontrolujemy ostrość nastawiania obiektywu. Obraz na matówce, wyraźny, duży (6 x 6 cm) jest odwrócony stronami, tj. prawa strona jest po lewej stronie matówki i odwrotnie. Nad matówką w droższych lustrzankach umieszczany bywapryzmat pentagonalny, a obraz obserwowany na niej przez pryzmat, dzięki kilkukrotnemu odbiciu się, będzie już miał strony właściwie położone, czyli nie będzie odwrócony. 
Jak sama nazwa wskazuje, lustrzanki dwuobiektywowe mają dwa obiektywy, jeden nad drugim: niższy dokonuje ilustracje, a górny rzuca obraz na matówkę. Obiektywy te są sprzężone: gdy nastawiamy na ostrość górny, automatycznie nastawia się na taką samą ostrość obiektyw dolny, który zrobi zdjęcie. W lustrzance dwuobiektywowej kontrolujemy ostrość do ostatniej chwili, dosłownie w momencie spustu migawki obraz widnieje na matówce. Jednakże w jednoobiektywowej obraz wtedy znika, lustro bowiem podnosi się automatycznie, ażeby przepuścić wiązkę światła na błonę i wytworzyć obraz. W lustrzance dwuobiektywowej lustro jest nieruchome.

Lustrzanki, jak również aparaty innych typów, są różnie wyposażone. W starszych typach trzeba – przesuwając błonę – zaglądać w czerwone okienko, ażeby przygotować etap błony do następnego obrazki; trzeba napiąć migawkę, zestroić ją z przysłoną i tym podobne. W nowszych modelach wprowadzono kilka udogodnień. Lustrzanki dwuobiektywowe mają z reguły optykę niewymienną, obiektywy ich są na stałe wbudowane w aparat, w trakcie gdy w jednoobiektywowych można stosować różnorodne długości ogniskowych, wymieniając obiektywy nieraz jednym ruchem ręki. Stanowią one narzędzie pracy wprawnego, zaawansowanego amatora. Takimi w tej chwili są aparaty Pentaconsix produkcji niemieckiej , a ponadto Zenit 80 i Kijew 6 S, oba produkcji ZSRR – wszelkie na format 6 x 6 cm. Można do nich stosować obiektywy standardowe o kącie widzenia ok. 54o, a także szerokokątowe, bo obejmujące kąt do 75 stopni zwane również krótkoogniskowymi oraz dodatkowo obiektywy długoogniskowe obejmujące kąty węższe niż 39 stopni. Wykorzystując zaś między obiektywem a aparatem pierścienie pośrednie zastępujące jak było w dawnych aparatach – wyciąg miecha, można fotografować obiekty niezbyt duże i z bliska.

APARAT MAŁOOBRAZKOWY

Najatrakcyjniejszą grupę aparatów dla wielu miłośników fotografii stanowią aparaty małoobrazkowe, nazwane tak dlatego, że zrealizowane nimi zdjęcie (negatyw) jest istotnie małe, najczęściej rozmiaru 24 x 36 mm, a wręcz jeszcze mniejsze: 24 x 24 i 18 x 24 mm. Ten 1-wszy format (24 x 36) dawniej nazywano formatem leikowskim, gdyż wprowadzono go już w roku 1925 w słynnej z precyzji Leice. Odtąd coraz bardziej stawał się ten format popularny i dzisiaj miliony amatorów na całym świecie uprawiają obrazy małoobrazkową. Na jego popularność złożyło się szereg czynników. Z jednej strony duża liczba modeli aparatów, przystosowanych do formatu małoobrazkowego. Z drugiej zaś fakt, że jest to format zwłaszcza oszczędny, gdy idzie o zużycie materiałów światłoczułych. W aparacie małoobrazkowym obrazy projektuje się na błonie perforowanej o szerokości 35 mm, takiej samej, jak taśma filmowa używana do celów kinematograficznych. Perforację stanowią dwa rzędy otworów po obu brzegach błony. Z tymi otworkami zazębia się rolka aparatu powodując przesuwanie błony. Na odcinku 1,7 m.b. takiej błony uzyskuje się 36 zdjęć formatu 24 x 36 mm albo także 72 obrazy formatu 18 x 24 mm. Wystarczy liczby te porównać z ośmioma obrazkimi formatu 6 x 9 albo dwunastoma obrazkimi formatu 6 x 6, uzyskiwanymi na błonie zwojowej. Biorąc nawet pod uwagę fakt, że błona małoobrazkowa wymaga dużo pieniędzy na ogół o 50% więcej niż błona zwojowa, to i tak koszt jednego negatywu małoobrazkowego wyniesie w efekcie połowę kosztu negatywu formatu 6 x 6 , a dodatkowo 1/3 kosztu negatywu 6 x 9. Oszczędność jest więc niewątpliwa. Negatywy małoobrazkowe, czy to 24 x 36 mm czy też 18 x 24 mm, powinno się bez wątpienia powiększać dla uzyskania pozytywów nadających się do bezpośredniej obserwacji. I okazuje się, że powiększać je można bez trudności. W miarę rozwoju fotografii małoobrazkowej produkcja błon 35 mm ulepszana była nieustająco i dziś dobrze wywołana błona daje nam negatywy o bardzo drobnym ziarnie , a ponadto wysokim stopniu ostrości. Z każdej klatki prawidłowo naświetlonego negatywu można zrobić dobre technicznie powiększenie i to zarówno w normalnym schemacie kieszonkowym 6 x 9 cm, jak też 13 x 18 cm, 18 x 24 cm, a dosłownie dużo większe.

Poza oszczędnością na materiale negatywowym są i dalsze przyczyny tak ogromnego spopularyzowania fotografii małoobrazkowej: od chwili wypuszczenia w świat pierwszego aparatu małoobrazkowego konstruktorzy bardzo wyraźnie faworyzowali ten typ aparatu stwarzając poprzez te lata całkiem nowy, a najbardziej wszechstronny system obrazków małoobrazkowej, w którym są rozwiązane różnorodne wymagania stawiane zdjęć we wszystkich dziedzinach życia, pracy czy edukacji. Nabywając aparat małoobrazkowy (wysokiej klasy) z jednym obiektywem standardowym, będziemy z niego mieli nieomalże ten sam pożytek, co z aparatu tańszego. Gdy jednak dokupować będziemyobiektywy dodatkowe: szerokokątowe, długoogniskowe czy teleobiektywy, wtedy zakres sposobów niezmiernie się powiększy. Dokupione zaś pierścienie pośrednie, czyli całkiem inaczej – tubusy, wkręcane między aparat a obiektyw, pozwolą na robienie fotografii przedmiotów nieznacznych, np.pchły, zaraz powiększonych do wielkości całej klatki, tj. 24 x 36; na reprodukowanie pism, obrazów, stronic książek. Można także fotografować poprzez mikroskop uzyskując zaraz fotografię powiększone kilkaset razy, czyli uprawiać mikrofotografię. To słowo odróżniać trzeba od słowamakrofotografia, które znaczy fotografowanie rzeczy niewielkich, drobnych, niemniej jednak dobrze dostrzegalnych gołym okiem. Ten postęp techniki budowy aparatów małoobrazkowych sprawił, że obecnie posiadamy do wyboru ogromną liczbę modeli: Każdym z nich jednak, czy tym niedrogim, czy tym drogim i najdroższym, można robić dobre, ładne, a dosłownie wspaniałe obrazki. Ażeby się jakoś z grubsza zorientować w tak wielu typach aparatów małoobrazkowych, należy je podzielić na dwie kluczowe grupy:

1. Celownikowe – kiedy obraz obrazki, które planujemy stworzyć, oglądamy w wizjerze, tj. celowniku optycznym, czyli małej lunetce. Z pewnością jest to obraz zmniejszony, lecz wyraźny i z dużą dokładnością obejmujący to, co „widzi” obiektyw. Aparaty celownikowe dzielą się z kolei na dwa rodzaje:

a) bez dalmierza: celownik prezentuje usprawiedliwiony temat i wyznacza jego granice, jednak poświęcając własny czas trzeba określić odległość do motywu i ustawić obiektyw „na ostrość”. W tej serii znajdują się najtańsze, np. Smiena 8 M produkcji ZSRR, która ma jasny obiektyw o maksymalnym otworze względnym 2,8 i ogniskowej 40 mm, a więc o dość szerokim kącie widzenia. Obiektyw z całą pewnością niewymienny z migawką centralną o czasach ekspozycji 1/15,1/30,1/60 i 1/250 s oraz dodatkowo B dla dłuższych naświetleń. Łatwy w obsłudze, może śmiało być tym pierwszym aparatem, którym rozpoczynający amator rozpoczyna naukę fotografowania. Posiada on szerokie sposobności „łapania” nawet scen w ruchu (migawka 1/250 s.), na gorąco.

b) z dalmierzem, czyli z wbudowanym w aparat instrumentem optycznym, który umożliwia ustawić ostrość samoczynnie, bez potrzeby określania ścisłej odległości motywu od aparatu. Jest to ciągle jeszcze potężna grupa; kilkadziesiąt, jeżeli już nie więcej, modeli produkują w NRD, ZSRR, Stany Zjednoczone, Francji, Japonii i innych krajach świata. Od stosunkowo tanich do bardzo kosztownych, w współzależności od konstrukcji, precyzji utworzenia i obudowy kamery takimi urządzeniami, które ułatwiają i upraszczają proces fotografowania. Na naszym rynku spotyka się niedużo tego typu modeli. Są nimi głównie aparaty produkcji radzieckiej, a więc Fed, Zorha, Kijew. Mocne, solidne aparaty. Prawie każdy z nich budowany jest w kilku wariantach oznaczonych cyframi.

2. Lustrzanki – w których obiektyw rzuca obraz przyszłego ilustracje przez lustro na matówkę. Obraz jest albo wielkości obrazy na negatywie, lub dosłownie powiększony. Można zatem w lustrzance kontrolować ostrość wszystkich najmniejszych elementów. Małoobrazkowe lustrzanki buduje się jedynie z jednym obiektywem w przeciwieństwie do lustrzanek 6 x 6 cm, które budowane są w dwóch konstrukcjach: jedno albo dwuobiektywowe. Jednak w grupie lustrzanek małoobrazkowych istnieje inny podział, na:

a) lustrzanki z wymiennym wziernikiem, poprzez który obserwujemy obraz (rzucony przez obiektyw na lustro i matówkę) patrząc nań z góry. Obraz jest odwrócony stronami: prawa po lewej i odwrotnie; a poza tym wielka niedogodność: trudno jest zrobić zdjęcie w kompozycji pionowej. Na miejsce wziernika można w tych aparatach założyć wymienny pryzmat pentagonalny, uzyskując w ten sposób obraz, którego strony będą położone właściwie.

b) lustrzanki z pryzmatem pentagonalnym wbudowanym na stałe, w który spogląda się jednym okiem, jak w celownik lunetkowy (wizjer), z tą różnicą, że widzi się obraz duży (wybitnie powiększony w stosunku do obrazu rzuconego potem na błonę, a więc wyraźny w drobnych wręcz szczegółach), rzutowany poprzez obiektyw ostro, kiedy odpowiednio go nastawimy, i nie jest on już odwrócony stronami (co sprawiał pryzmat). Można dowolnie komponować: w pionie czy poziomie. Niełatwo w takich zobowiązaniach robić zdjęcia złe, nieostre.

Są jednakże tacy, którzy się skarżą na trudności w precyzyjnym nastawieniu ostrości na matówce. Wolą nastawiać za pośrednictwem dalmierza, gdzie rozdwojony obraz musi się zejść w jedno. Jest to kwestia wzroku i – kupując aparat – trzeba ją wziąć pod uwagę. Najnowsze konstrukcje rozwiązują wszystkie te problemy. Są bowiem lustrzanki, w których zastosowano matówkę z klinem optycznym spełniającym rolę dalmierza, opartym na podobnej zasadzie.

Jeszcze jeden podział wykorzystuje się w całej grupie aparatów małoobrazkowych, a zatem i lustrzanek, i tych z celownikiem przeziernikowym: są to aparaty z optyką stałą, tzn. z obiektywemwbudowanym, niewymiennym. Są one z zasady tańsze, lecz dają wyłącznie te możliwości obrazków, jakie daje obiektyw o standardowej ogniskowej. Jednak pełną wszechstronnością fotografowania odróżniają się aparaty z optyką wymienną. W Dreźnie skonstruowano w latach dwudziestych naszego wieku pierwszą lustrzankę małoobrazkową na świecie, była to słynnaExakta, której produkcji zaniechano już od szeregu lat. Z tej samej rodziny produkowany jest wyłącznie uproszczony model Exakty o nazwie Exa I b. Ale i tu wprowadzono priorytetową modyfikację, stosując do mocowania obiektywu gniazdo zaopatrzone w podobny gwint, jak w aparatachPraktica. W ten sposób Exa I b stała się aparatem pomocniczym dla posiadaczy aparatów Praktica, pasują bowiem do niej obiektywy i wyposażenie dodatkowe Praktiki.

Na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat zakłady drezdeńskie wypuściły na rynek kilkanaście różnych typów tych aparatów, począwszy od zupełnie prostych, a skończywszy na takich, które są wyposażone w układy elektroniczne dobierające w sposób automatyczny warunki prawidłowej ekspozycji. Lustrzanki jednoobiektywowe produkcji ZSRR – to różnorakie modele aparatów o nazwieZenit. Modele te różnią się między sobą konstrukcyjnie, noszą również różnorodne znaczenia. Na początek w aparatach tych było stosowane gniazdo do osadzania obiektywów wyposażone w gwint M 39. Pasowały do niego wówczas tylko oryginalne obiektywy produkcji ZSRR. Od szeregu lat jednakże w aparatach Zenit wykorzystuje się gniazda obiektywowe z gwintem M 42, a więc takim samym jak w aparatach Praktica. Dzięki temu w aparatach Zenit można właśnie stosować obiektywy od aparatów Praktica i odwrotnie. Dotyczy to także wyposażenia dodatkowego. Czemu ta jednoobiektywowa lustrzanka stała się najbardziej modna w przemyśle aparatów fotograficznych? Przecież jej zasadnicza konstrukcja znana jest od kilkudziesięciu lat? Dawniej obraz rzutowany na matówkę był odwrócony stronami; we wzierniku można go było wygenerować na wysokości piersi, a niemożliwe to było na wysokości oka. Obecnie jedną i drugą wadę usunął pryzmat pentagonalny. Dawniej można było obserwować obraz i nastawiać ostrość przy całym otworze przysłony – jak i obecnie – niemniej jednak przed naciśnięciem spustu migawki powinno się było aparat adekwatnie odwrócić; by pierścieniem nastawić właściwą przysłonę. Dopiero wtedy, gdy obraz w lustrzance mocno nieraz się zaciemnił, a więc stał się mało widoczny, robiło się zdjęcie. Po wyzwoleniu migawki obraz znikał na matówce, bowiem uniesione lustro nie odbijało już w jej kierunku promieni światła padających poprzez obiektyw. Gdy przesunęliśmy błonę napinając równocześnie migawkę, pojawiał się na matówce obraz, niemniej jednak ciemny, wskutek przymkniętej przysłony obiektywu. Przed następnym zdjęciem trzeba zatem było ją zupełnie otworzyć, a następnie powtórzyć wszelkie opisane wyżej manipulacje. Wymagało to paru ruchów, a głównie czasu. Zaabsorbowani tymi czynnościami mogliśmy nie zauważyć następnego tematu fotograficznego, po prostu mógł on nam „uciec„. Tymczasem kolega fotografujący Leiką, Fedem czy aparatem Zorka jednym ruchem przeciągnął film, napiął migawkę i… zrobił następne zdjęcie. Obecnie w lustrzankach wszystko to uprościło się, zmieniło. Obserwujemy fotografowany motyw przy zypełnym otworze przysłony, jasny, duży, wyraźny aż do chwili naciśnięcia spustu. Widok ten przerwany zostaje tylko na krótki czas ekspozycji (ułamek sekundy), gdyż lustro natychmiast automatycznie powraca, a obiektyw także samoczynnie otwiera znów do maksimum swą przysłonę. Nie odejmując więc aparatu od oka, można już nastawiać ostrość do następnego ilustracje. Jakże w dużej liczbie przypadków zdarzało się dawniej, że w pośpiechu zapominano przysłonić obiektyw przed następnym naciśnięciem spustu. Rezultat: stracone zdjęcie. Wręcz zaawansowany fotoamator miewał po kilka takich prześwietlonych klatek na każdym filmie. Dziś to wszystko odeszło „w siną dal” dzięki wynalazkowi automatycznej przysłony. Tablica obiektywów przekazuje, jaki rodzaj automatyzacji zastosowano w budowie obiektywu i do którego aparatu jest on przeznaczony. Bezsporne jest, że obiektywy do aparatów celownikowych nie wymagają tej automatyzacji, gdyż nastawienie ostrości odbywa się poprzez użycie dalmierza albo także „na wyczucie” przez wizualną ocenę oddalenia fotografowanego przedmiotu i ustawienia adekwatnej wielkości na skali odległości obiektu. Dodatkowo, dla przedmiotów bliskich wystąpić może paralaksa przestrzenna między obrazem obserwowanym w celowniku a obrazem rzutowanym przez obiektyw aparatu na błonę światłoczułą. Lustrzanka jednoobiektywowa nie posiada wspomnianych wad. I to jest chyba jedna z tajemnic jej sukcesów na rynkach światowych. Ale te wszystkie udogodnienia, te ogromnej zresztą doniosłości ułatwienia, owa wszechstronność innowacyjnego aparatu, są potrzebne tylko temu, kto już umie fotografować i chce podnieść zakres indywidualnych sposobów. Jednakże początkujący otrzyma lepsze fotografię niedrogim i nieskomplikowanym aparatem.

APARAT PŁYTOWY

Wreszcie, bodaj dla „honoru lokalu”, należy się słów kilka aparatom na płyty szklane, przedstawicielom „starego porządku” fotograficznego. Wygnane z czołowych miejsc w witrynach sklepowych poprzez maleńkie chromowane cuda, nie są jednakże bezużyteczne. Aparaty płytowe (kliszowe) mają większe rozmiary: 6 x 9, 9 x 12,10 x 15,13 x 18 cm i jako takie stosowane są w wielu sytuacjach poprzez fotografów zawodowców, a nadto służą jeszcze wielu celom technicznym i naukowym. Ich zaletą (i negatywną cechą zarazem) jest to, że robią jednorazowo wyłącznie jedno zdjęcie, skontrolowane na matówce, zamiast której wstawia się następnie płytę światłoczułą. Na matówce otrzymujemy szczegółowy obraz tego, co za chwilę sfotografujemy. Każdą pojedynczą płytę można indywidualnie wywołać, odwrotnie niż przy taśmie małoobrazkowej, gdzie wywołuje się w tej samej chwili 36 różnorakich zdjęć. Wobec posiadania wiernie pokazującej rzeczywistość matówki aparaty te nadają się dobrze do portretów, zdjęć archiwalnych, reprodukcji (podwójny wyciąg miecha). Do takich aparatów bardzo często wykorzystuje się tzw. adaptery, które umożliwiają wykorzystywanie zamiast płyt szklanych – normalnej błony zwojowej. Niemniej jednak wówczas należy rezygnować z indywidualnego wywoływania pojedynczych negatywów. Aparaty płytowe nie umarły śmiercią naturalną, choćby tak się zdawać mogło. Wszechstronność małoobrazkowych aparatów – wszechstronnością, ich precyzja dobrego, szwajcarskiego zegarka – precyzją. Niemniej jednak skutkiem tego działania jest negatyw miniaturowy o rozmiarach 24 x 36 mm. Dla wielu fotografujących zbyt nieduży jest to format, przykładowo. dla fotoreporterów wielkich pism ilustrowanych, fotografów architektury czy dla fotografii technicznych i naukowych. Buduje się zatem i na dzień obecny aparaty płytowe w formatach 6 x 9, 9 x 12,13 x 18, ale w odróżnieniu od tamtych z minionej już epoki – doskonalsze w precyzji utworzenia, w cenie prześcigające dosłownie najwyższej jakości kamery małoobrazkowe i jeszcze bardziej od nich wszechstronne. Do takich kamer należy w Europie aparat Linhof-Technika czy Sinar, w Japonii Wista czy Horseman, a w Ameryce – Graflex.

Podsumowując: nie posiada aparatów zdecydowanie złych. Aparat tańszy nie jest gorszy (i odwrotnie), ma wyłącznie wyższe nieco możliwości. Nie aparat stanowi o rezultatach, lecz jego właściciel. To nie puste słowa. Można, mając aparat skrzynkowy, uzyskiwać za swe fotografię nagrody na konkursach i można mając aparat Praktica zepsuć na 36 wszelkie 36 zdjęć. „Narzędzie jest sprawą uboczną, człowiek – sprawą najważniejszą” – powiedział niegdyś nestor polskiej zdjęć, Jan Bułhak.

APARAT Typu COMPACT

Są to najtańsze i najprostsze w obsłudze aparaty, idealne do wykonywania rodzinnych zdjęć. Nastawienie ostrości, czasu i przysłony, a też przewijanie filmu odbywa się w nich przeważnieautomatycznie, w niektórych część parametrów można ustawić ręcznie. Znakomita większość z nich posiada wbudowaną lampę błyskową.
Najtańsze aparaty stylu compact służą do jednorazowego użytku – nie wymienia się w nich filmu, tylko po przygotowaniu wszystkich obrazów oddaje wraz z aparatem do punktu usługowego. Najdroższe są aparaty z wbudowanym obiektywem zmiennoogniskowym (typu ZOOM), umożliwiającym wykonywanie zbliżeń.
W aparatach kompaktowych wykorzystuje się filmów 35-milimetrowych.

APARATY Rodzaju INSTANT

Aparaty te, w dużej liczbie przypadków określane mianem „polaroid„, umożliwiają dostanie w ciągu paru minut kolorowej odbitki wykonanego obrazy. Wykorzystuje się do nich specjalne filmy, które są dość drogie i nie pozwalają na wykonywanie dodatkowych odbitek, niemniej jednak nie wymagają ponoszenia dodatkowych cen na obróbkę.

Aparat fotograficzny, potocznie aparat – urządzenie służące do wykonywania fotografii fotograficznych. Pierwowzorem aparatu fotograficznego było urządzenie nazywane camera obscura.

Podstawowe części składowe aparatu:

• obiektyw fotograficzny – obiektyw jako pierwszy szczegół / układ optyczny/w gronie obiektem fotografowanym a naszym aparatem pozwala nam „pobieranie” obrazu , a dodatkowo dostarcza go do materiału światłoczułego. W tradycyjnych aparatach analogowych jest to błona światłoczuła. Jednakże w aparatach cyfrowych matryca. Zjawisko jakie zachodzi w obiektywie jest nazywane załamaniem światła. W współzależności czy posługujemy się obiektywem stało-ogniskowych czy zmienno-ogniskowym / zoomem/ możemy uzyskać powiększenie lub przeróbkę kąta widzenia. Prawie każdy obiektyw odznacza ogniskowa, czyli odległość pomiędzy środkiem soczewki a punktem, w którym skupiane są promienie świetlne.
• migawka – migawka jest urządzeniem zamykającym albo otwierającym dostęp światła do materiału światłoczułego
• przysłona – przysłona reguluje ilość światła padającego na materiał światłoczuły podczas ekspozycji
• korpus światłoszczelny
• układ celowniczy/ wizjer
• autofokus – atufokus jest mechanizmem automatycznego ostrzenia
• mechanizm do przesuwu i zamiany błony fotograficznej – w aparatach cyfrowych matryca światłoczuła oraz element zapisu naszych zdjęć, czyli karta pamięci
• elementy dodatkowe: gniazdo synchronizacji lampy błyskowej , lampa błyskowa , dalmierz , światłomierz , samowyzwalacz

Podział aparatów fotograficznych

I/ Ze względu na technikę

Klasyczny aparat fotograficzny – jedna z dwu zasadniczych odmian aparatów fotograficznych (drugą jest aparat cyfrowy).  Klasyczny aparat fotograficzny jest urządzeniem przystosowanym do naświetlania materiału światłoczułego. Materiał ten umieszcza się we wnętrzu aparatu, w postaci zwiniętej błony, która jest przewijana wewnątrz aparatu za pomocą odpowiedniego mechanizmu, dla naświetlenia każdej z klatek filmu, albo też stosowane są wymienne kasety z błonami ciętymi, które na potrzeby każdego obrazki wymienia się na tylnej ścianie aparatu.

Aparat cyfrowy – aparat fotograficzny rejestrujący obraz w postaci cyfrowej.

Aparat cyfrowy zapisuje obraz bardzo podobnie jak równieżnformacje w pamięci komputera. Jego pozytywną cechą jest to, że otrzymane fotografię mogą być w zwyczajny sposób przemieniane na komputerze, a następnie drukowane w dowolnej liczbie kopii.

Karty pamięci, stosowane w aparatach cyfrowych jako nośnik danych, mogą pomieścić dużo więcej obrazków niż błony fotograficzne, w związku z tym fotografowanie za poradą aparatów cyfrowych jest tańsze. Dodatkowo nieudane obrazki można usunąć.

II/ Ze względu na budowę

Aparat przeziernikowy, zwany także celownikowym – jest to rodzaj aparatu fotograficznego, w którym celowanie (wybór kadru) odbywa się poprzez przeziernik (celownik), a nastawianie ostrości odbywa się poprzez ustawianie odległości na podziałce obiektywu.

Aparat skrzynkowy to najprostszy rodzaj aparatu fotograficznego. Posiada bardzo zwykły obiektyw, w wielu wypadkach w formie jednej jedynie soczewki. W większości sytuacji nie posiada układu ogniskującego, ani nie można ustawić czasu otwarcia migawki. Z tego względu możliwe jest wyłącznie fotografowanie w zypełnym świetle słonecznym. W latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku wprowadzono aparaty skrzynkowe z lampą błyskową, umożliwiając wykonywanie obrazów w pomieszczeniach. Dla zniwelowania rozmiarów niekiedy są wyposażane w wysuwany obiektyw na przykład. aparat Druh. Na dzień dzisiejszy zastąpione poprzez zwykłe aparaty kompaktowe.

Aparat mieszkowy to rodzaj aparatu fotograficznego, w którego konstrukcji występuje elastyczny mieszek w postaci harmonijki, łączący obudowę obiektywu z korpusem aparatu. Rozwiązanie takie stosowane było niegdyś w aparatach popularnych, na dzień dzisiejszy wykorzystywane jest w aparatach wielkoformatowych oraz w urządzeniach do zastosowań specjalnych.

Zalety wykorzystania mieszka

• umożliwia edycję kierunku płaszczyzny obiektywu względem płaszczyzny naświetlania, co jest niezbędne do korekty perspektywy
• umożliwia stosowanie bardzo dużego zakresu ogniskowych, co jest przydatne w makrofotografii
• daje bardzo małą objętość aparatu po złożeniu, co jest w szczególności istotne przy dużych aparatach (średnio-formatowych i wielkoformatowych)
• bardzo dobrze chroni aparat po złożeniu umożliwiając wykonanie obudowy całkiem chroniącej wszystkie newralgiczne szczegóły

Wady użycia mieszka

• delikatna konstrukcja
• w dużych urządzeniach oraz urządzeniach do zastosowań specjalnych występuje konieczność stosowania dodatkowych elementów – prowadnic wraz z towarzyszącym im osprzętem

Poniżej wersja zabytkowa tego aparatu jaki posiadam – NO. 1 POCKET KODAK – Wyprodukowany w U.S.A.

Co prawda jest nadgryziony zębem czasu ale jako eksponat poglądowy zdaje egzamin. Aparat wykonany wśród rokiem 1914 i 1934.

Soildny skórzany pokrowiec zamykany na zamek automatyczny 

Aby założyć kliszę należało zamek przesunąć do góry. Rozmiar kliszy 6 x 9 cm

Wizjer w formie pryzmatu z możliwością ustawienia w dwóch pozycjach – poziomej i pionowej. Pionowej patrząc z góry. Poziomej patrząc z boku. Cztery czasy. Od prawej 1/50s, 1/25s, B – otwarta migawka do momentu puszczenia spustu, T – otwarta migawka; by ja zamknąć należało powtórnie nacisnąć spust. Przysłona od 1 do 4. Gdzie „4” to najmniejszy otwór jednakże „1” to największy otwór przysłony. Stojak z napisem KODAK po odchyleniu służył w pozycji pionowej aparatu jako „statyw”.

Aparat dalmierzowy – jest to rodzaj aparatu fotograficznego z wbudowanym dalmierzem. Ustawianie odległości w takim aparacie polega na ręcznym spasowaniu podwójnego obrazu, uzyskanego ze stereoskopowego układu celowniczego.

Lustrzanka – aparat fotograficzny wyposażony w lustro i matówkę. Zadaniem zespołu lustra i matówki jest dokładna prezentacja bieżącego kadru. Rozwiązanie takie posiada znaczenie przy precyzyjnym nastawianiu odległości fotografowania, ocenianiu głębi ostrości, ocenie aberracji optycznych, jak również przy prawidłowym kadrowaniu obiektów nieodległych. Sprzyja także kompozycji kadru, ocenie proporcji oświetlenia itd.

Lustrzanka jednoobiektywowa

Jest to konstrukcja nieco młodsza, a dzisiaj dominująca pomiędzy aparatów średniej i wysokiej klasy. Występuje tu tylko jeden obiektyw, który służy zarówno do obserwacji kadru, jak również naświetleń. Lustro w tego typu aparatach unosi się na czas wymagany do zrobienia obrazy odsłaniając migawkę, przestając jednakże tym samym prezentować kadr osobie fotografującej. Olbrzymią dobrą właściwością tego rozwiązania jest przedstawianie osobie fotografującej kadru w starannie takiej postaci, w jakiej będzie naświetlony. Wyjątkową zaletą jest tu całkowity brak paralaksy. Rozwiązanie takie umożliwia również komfortowe stosowanie zypełnej gamy obiektywów wymiennych, konwerterów i różnego typu nasadek na obiektywy. Jedyną wadą lustrzanki jednoobiektywowej jest konieczność podniesienia lustra tuż przed zrobieniem zdjęcia, co powoduje chwilowy brak obrazu w wizjerze, oraz fakt, iż lustro podczas unoszenia może powodować drgania aparatu a co za tym idzie – poruszone ilustracje. W celu wyeliminowania tej wady używa się mechanizm tzw. wstępnego unoszenia lustra pozwalający przed otwarciem migawki wytłumić drgania spowodowane złym wytłumieniem unoszącego się lustra. W większości wypadków słowolustrzanka używane jest jako synonim lustrzanki jednoobiektywowej (SLR – Single Lens Reflex Camera) lub cyfrowej lustrzanki jednoobiektywowej (DSLR – Digital Single Lens Reflex Camera).

Lustrzanka dwuobiektywowa

Starszą konstrukcją jest lustrzanka dwuobiektywowa, w której każdy z obiektywów służy tylko jednemu celowi – lub pokazu kadru, albo naświetlaniu materiału światłoczułego. Aparaty te charakteryzowały się zwiększonymi wymiarami w stosunku do aparatów jednoobiektywowych na ten sam rodzaj filmu. Współcześnie nie są już stosowane. Ich dobrą właściwością w porównaniu z wcześniejszymi rozwiązaniami było przedstawianie kadru na wygodnej i dużej matówce ze wszystkimi tego pozytywnymi skutkami. Negatywną włąściwością był jednak nadal efekt paralaksy pomiędzy kadrem obserwowanym i naświetlanym. Natomiast pozytywną włąściwością w porównaniu do późniejszych lustrzanek jednoobiektywowych była możliwość obserwacji kadru podczas robienia fotografię, co ma znaczenie przy długich czasach naświetlania.

Aparat studyjny – aparat fotograficzny o konstrukcji najbardziej zbliżonej do pierwszych aparatów konstruowanych w XIX wieku.

Podstawowe różnice pośród aparatami studyjnymi a innymi typami aparatów fotograficznych:

• nie jest przenośny (musi być zamontowany na statywie z powodu indywidualnych rozmiarów
• poprzez pochylanie przedniego i tylnego standardu może zmieniania płaszczyzny ostrości, zgodnie z zasadami reguły Scheimpfluga
• jest to aparat wielkoformatowy (format klatki choćby 9×12 cm/4×5″) wyposażony w wymienne kasety do innych (mniejszych) typów kliszy (także do materiałów natychmiastowych)

III/ Ze względu na wielkość klatki filmu

Aparat małoobrazkowy – aparat fotograficzny, w którym materiałem światłoczułym jest perforowany na brzegach film o szerokości 35 mm – taki jak w przemyśle filmowym. Najbardziej typowym i obecnie właściwie jedynym formatem klatki aparatu małoobrazkowego jest 24×36 mm. Na filmie o standardowej długości mieści się 36 takich klatek. Istniały również aparaty małoobrazkowe o schemacie klatki 18×24 mm – takie klatki były naświetlane na filmie pionowo i mieściło się ich 2 razy więcej. Pierwszym aparatem małoobrazkowym była Leica skonstruowana przez Oskara Barnacka w 1914 roku. W aparatach cyfrowych format matrycy CCD (albo CMOS) może być zbliżony do 24×36 mm (matryca FF – Full Frame) albo (w tańszych modelach) od niego mniejszy.

Aparat średnio-formatowy – aparat fotograficzny na błony zwojowe o szerokości 60 mm.

Najczęstsze formaty klatek to: 6×4,pięć cm, 6×6 cm, 6×7 cm, 6×8 cm, 6×9 cm. Faktyczne wymiary obrazu są inne; na przykład. format 6×6 to realnie 56×56 mm (nie wykorzystuje się całej szerokości filmu), a format 6×7 uzależniony jest od marki aparatu czy kasety – przeważnie jest to 56×68 mm.

Błony zwojowe średnio-formatowe są konfekcjonowane w dwóch podstawowych rozmiarach:

o symbolu 120, mogące pomieścić 12 klatek formatu 6×6 cm

o symbolu 220, mogące pomieścić 24 klatki formatu 6×6 cm

Pomiędzy aparatów średnio-formatowych spotyka się zarówno aparaty analogowe jak również cyfrowe. Jedno- lub dwuobiektywowe lustrzanki jak także aparaty dalmierzowe.

Najpopularniejsi producenci aparatów średnio-formatowych to: Yashica, Bronica, Hasselblad, Mamiya, Pentax, Rolleiflex, Holga. Po II wojnie światowej polskim aparatem średnio-formatowym była lustrzanka dwuobiektywowa Start oraz dodatkowo zwykłe aparaty fix-focus Ami i Druh. Dzisiaj można już spotkać cyfrowe aparaty średnio-formatowe, na przykład. zaprojektowane poprzez spółkę Mamiya, Hasselblad albo Pentax.

Aparat wielkoformatowy to aparat fotograficzny o formacie większym niż format średni, czyli wymiary kadru są większe niż 6×9 cm. Najczęstsze formaty: 9×12 cm, 4×5″, 13×18 cm, 5×7″, 18×24 cm, 8×11″.

W aparatach wielkoformatowych wykorzystuje się błonę (materiał światłoczuły) ciętą (w arkuszach, a nie w rolkach). Błony zwojowe (mały i średni format) można zastosować przy użyciu roll-kasety. W dobie fotografii cyfrowej praktycznie właściwie każdy model aparatu wielkoformatowego może być wyposażony w przystawkę cyfrową.

Większość aparatów wielkoformatowych jest wyposażona w urządzenia pozwalające na modyfikację geometrii układu optycznego w oparciu o regułę Scheimpfluga.

Najbardziej popularne marki to: Shen Hao, Linhof, Tachihara, Ebony, Globica, Mentor, Sinar, Toyo i wiele innych.

IV/ Ze względu na sterowanie

– ręczne (manualne)

– automatyczne

– auto-focus z automatycznym ustawianiem ostrości

Typy aparatów cyfrowych

Aparaty typu bridge camera (potocznie hybrydy albo DSLR-like) – szeroka grupa aparatów, których wspólną cechą jest brak optycznego układu celowniczego występującego w lustrzankach , a ponadto brak cech konstrukcyjnych i użytkowych pozwalających jednoznacznie zaliczyć je do kompaktów. Z reguły oferują możliwość ręcznego ustawienia wielu parametrów, pod kątem rozwiązań ergonomicznych zbliżone bywają do lustrzanek. Oprócz ekranu podglądu LCD w zdecydowanej większości przypadków wyposażone są w wizjer elektroniczny (EVF) zapewniający podgląd obrazu bezpośrednio z matrycy. Typowe było też wyposażenie w niewymienne obiektywy zmienno-ogniskowe, niekiedy o dużej transfokacji (superzoom), natomiast od 2008 roku ukazują się na rynku aparaty tej grupy zapewniające możliwość zamiany obiektywów.

Lustrzanka cyfrowa (DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera) – rodzaj lustrzanki, w której rolę materiału światłoczułego spełnia matryca fotograficzna. Aparat tego typu na początek przeznaczony był przede wszystkim do zastosowań profesjonalnych, natomiast w tym momencie z powodu bardziej przystępnej ceny stał się popularny wśród amatorskich fotografów. Konstrukcja oparta jest na klasycznej lustrzance jednoobiektywowej gdzie błonę światłoczułą zastąpiła duża matryca, o rozmiarach porównywalnych z pojedynczą klatką filmu małoobrazkowego 24 × 36 mm. W optycznym wizjerze widoczny jest obraz rzutowany na matówkę bezpośrednio z obiektywu aparatu przez uchylne lustro zasłaniające migawkę i matrycę. W momencie robienia obrazki lustro się unosi a światło kierowane jest na matrycę. Ważną dobrą cechą lustrzanek jest możliwość zamiany obiektywów. Układ optyczny wytwarza obraz na przetworniku optoelektronicznym (CCD, CMOS), a współpracujący z nim układ elektroniczny odczytuje dane o obrazie i przetwarza na postać cyfrową w układzie zwanym przetwornikiem analogowo-cyfrowym.

Informacje w postaci cyfrowej są zapisywane w jednym z formatów zapisu obrazu – bardzo częstoJPEG (kompresja stratna), TIFF (kompresja bezstratna) albo RAW (pełna informacja z matrycy aparatu) – w cyfrowej pamięci aparatu (w pamięci półprzewodnikowej albo na miniaturowym dysku magnetycznym lub optycznym) lub przesyłane bezpośrednio do komputera.

Częstokroć wykorzystywanymi pamięciami w aparatach cyfrowych są pamięci stylu flash.

Podział lustrzanek cyfrowych

Ze względu na wykorzystanie, lustrzanki cyfrowe możemy podzielić na:

• Entry level (amatorskie)
• Midrange (wyrachowane)
• Rozbudowane

Budowa

Zwierciadło, które jest niezbędnym elementem lustrzanki, jest ustawione w korpusie pod kątem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. W bardzo wielu przypadkach jest ruchome: po naciśnięciu spustu migawki podnosi się i światło bez przeszkód dociera do odsłoniętej matrycy światłoczułej. Lustrzanka cyfrowa wyposażona jest w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro, które kieruje światło padające poprzez obiektyw na matówkę , gdzie wytwarza się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny do wizjera. Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (przykładowo. Sony ?55 i ?33): część światła odbija się od lustra i trafia do układu AF, a część od początku pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na matrycę). Taka konstrukcja w dużym stopniu zmniejsza opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje też drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania zdjęcia, co ma duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Dokładnie taki sam efekt uzyskuje się używając mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. MLU, Mirror Lock-Up) przed zrobieniem fotografię. By umożliwić swobodną obserwację obrazu przez obiektyw przy różnych wartościach liczby przysłony, w lustrzankach używa się układ automatycznej przysłony, która przez większość czasu pozostaje zupełnie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki.

Producenci

W tym momencie głównymi producentami lustrzanek cyfrowych są korporacji:

• Nikon
• Canon
• Sony
• Pentax
• Samsung
• Panasonic
• Sigma
• Fujifilm
• Olympus

Lustrzanka dwuobiektywowa (TLR, Twin Lens Reflex Camera) – prosty, dwuobiektywowy, matówkowy, aparat fotograficzny charakteryzujący się zwartą i sztywną konstrukcją. Górny obiektyw z lustrem i matówką służy do celowania a dolny do robienia obrazków. Obiektywy w większości wypadków są identyczne, niemniej jednak górny nie ma migawki i przysłony. Funkcjonalnie zbliżony jest do lustrzanki jednoobiektywowej, niemniej jednak oddzielenie części zdjęciowej od części celowniczej daje prostszą i mniej zawodną konstrukcję (odpada problem synchronizacji migawki z ruchomym lustrem). Zastosowanie dwóch obiektywów podraża aparat i utrudnia stosowanie obiektywów wymiennych. Budowane są w znaczącej liczbie przypadków na format 6 × 6 cm i posiadają obiektywy o jednakowej ogniskowej. Ciekawym wyjątkiem jest produkowany przed II wojną światową luksusowy aparat Contaflex na film małoobrazkowy formatu 24 × 36 mm. Dla ułatwienia celowania posiadał większą matówkę o rozmiarze 42 × 58 mm. Dla zapewnienia zgodności obrazu w celowniku i fotografowanego górny obiektyw posiadał ogniskową 80 mm, a dolny 50 mm. Wykorzystanie obiektywów o różnych ogniskowych dawało wspaniały obraz na matówce niemniej jednak za wysoką cenę. Do lustrzanek dwuobiektywowych nie zalicza się aparatów z celownikiem matówkowym. Udoskonalenie konstrukcji lustrzanki jednoobiektywowej spowodowało zanik produkcji lustrzanek dwuobiektywowych. W Polsce produkowana była rodzina aparatów Start. Pierwsze lustrzanki dwuobiektywowe nie zyskały popularności. Zostały to: Simplex z 1892 na płyty formatu 9 × 12 cm i Simplex Rollkamera z 1893 na film zwijany. Pierwszą lustrzanką dwuobiektywową, która zyskała popularność był Rolleiflex (6 × 6 cm) powstały w roku 1928.

Lustrzanka jednoobiektywowa (SLR, Single Lens Reflex Camera) – aparat fotograficzny wyposażony w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro (2), które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę, gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny , do wizjera. Są także modele, zwłaszcza starszych aparatów średnio-formatowych, w których obraz na matówce obserwuje się wprost z góry, bez pryzmatu i wizjera. Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (przykładowo. Sony ?55 i ?33): część światła odbija się od lustra i trafia przez pryzmat do wizjera, a część od samego początku pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na kliszę). Taka konstrukcja w dużym stopniu zmniejsza opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje również drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania fotografię, co posiada duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Jednakowy efekt uzyskuje się wykorzystując mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. mirror lock-up, MLU) przed zrobieniem obrazki.

W lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się w bardzo wielu przypadkach migawki szczelinowe, metalowe (rzadziej płócienne), o przebiegu pionowym (w mniejszości sytuacji poziomym), umieszczone za lustrem, jak najbliżej błony światłoczułej. Najbardziej powszechnym formatem jest format małoobrazkowy (na perforowanej błonie o szerokości 35 mm naświetlana jest klatka o rozmiarach 24×36 mm), niemniej jednak tworzy się także jednoobiektywowe lustrzanki średnio-formatowe (format klatki 45×60, 60×60 lub 60×70 mm).

By umożliwić swobodną obserwację obrazu poprzez obiektyw przy różnorakich wartościach liczby przysłony, w lustrzankach jednoobiektywowych wykorzystuje się w wielu przypadkach układ automatycznej przysłony, która poprzez spora większość czasu pozostaje całkowicie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości automatycznie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki. W znaczącej liczbie przypadków spotykanymi (choć nie obowiązkowymi) cechami lustrzanek jednoobiektywowych są również: możliwość stosowania wymiennych obiektywów , a oprócz tego wbudowany układ pomiaru światła w trybie TTL.

Cyfrowa lustrzanka pełno-klatkowa – zupełnie inaczej aparat full-frame, full-frame DSLR, w skrócie FF. Lustrzanka cyfrowa (DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera) wyposażona w matrycę światłoczułą ekwiwalentną do rozmiaru filmu 35mm (36mm x 24mm). Aparat full-frame jest cyfrowym odpowiednikiem klasycznej lustrzanki jednoobiektywowej. Rozmiar matrycy jest kluczową cechą odróżniającą aparaty tego typu od wprowadzonych poprzednio lustrzanek z matrycą APS-H, APS-C albo mniejszą. Biorąc pod uwagę na wysoki koszt produkcji, jak również w wielu wypadkach zwiększone rozmiary, masę i zaawansowanie technologiczne samego aparatu , matryce full-frame są montowane w kosztownych aparatach fachowych takich jak Canon EOS 5D czy Nikon D3. Aparaty pełno-klatkowe były kontynuacją i naturalnym krokiem w ewolucji obrazków cyfrowej, powstały one w wyniku aspiracje do osiągania coraz lepszej jakości wykonywanych zdjęć. Pierwszą w historii pełno-klatkową lustrzanką cyfrową był zapowiedziany w roku 2000 awyprodukowany w 2002 aparat Contax N Digital, który oferował 6. megapikselową matrycę marki Philips. Był to model oparty na korpusie analogowej wersji aparatu Contax N – pierwszym w spisie produktów/usług Contaxa wyposażonej w autofocus. W roku 2000 Pentax też obwieścił plany produkcji pełno-klatkowego aparatu, natomiast model ten utknął w fazie prototypu, przenigdy nie trafiając do masowej produkcji. Wkrótce po nim, w 2003 r. na rynek trafił flagowy model japońskiego producenta Canon EOS 1Ds z pełno-klatkową matrycą CMOS o rozdzielczości 11,4 megapikseli. Teraz prawie każdy z większych producentów posiada w indywidualnej katalogu usług/produktów aparaty full-frame, wymienić tu można następujące modele (w nawiasie rok premiery):

• Contax N Digital (2002)
• Kodak DCS Pro SLR/c (2004)
• Canon EOS-1Ds Mark II (2004)
• Nikon D3 (2007)
• Canon EOS 1Ds Mark III (2007)
• Nikon D700 (2008)
• Sony ? DSLR-A900 (2008)
• Canon EOS 5D Mark II (2008)
• Nikon D3X (2008)
• Sony ? DSLR-A850 (2009)

Może w tym miejscu wiele słów o aparatch CONTAX. Marka ta była produkowana od roku 1930 przez koncern Zeiss Ikon. Od roku 1926 Zeiss przodował w Europie w produkcji jasnych i przyszłościowych obiektywów. Contex jako druga firma po Leice wprowadził na rynek aparat fotograficzny na film 35mm, czyli małoobrazkowy. Przyniosło to podstawowe zmiany. Aparaty stały się przez to mniejsze , a dodatkowo lżejsze. Posiadały jasne bardzo dobrej jakości obiektywy , a dodatkowo sposobność utworzenia 36 zdjęć. Contax jako 1-szy wprowadził pryzmat pentagonalny. Ułatwiło to w znaczący metodę wykorzystywanie z aparatu. W 2005 roku zaprzestano produkcji aparatów tej marki. 

Wady i zalety cyfrowych aparatów full-frame

Pierwsza zaleta, będąca rezultatem (częściej) większego niż w aparatach niepełno-klatkowych rozmiaru pojedynczego piksela, to najwyższa jakość obrazów – doskonałe odwzorowanie barw, duża rozpiętość tonalna fotografii, niższy szum matrycy, lepsza ostrość dbając o na mniejsze wymagania stawiane optyce. Kolejne dwie zalety, będące skutkiem samego rozmiaru matrycy, to prostota osiągania małej głębi ostrości – efektu pożądanego w niektórych typach zdjęć (np. portretach) , a ponadto szerszy kąt widzenia, istotny przy stosowaniu obiektywów szerokokątnych. Kolejna to jaśniejszy i większy wizjer, pochodna wykorzystania większego pryzmatu. Sam aparat konstruowany jest z przeznaczeniem na rynek specjalistyczny, ma zatem w znaczącej liczbie sytuacji wiele wyrachowanych zadań niedostępnych w lustrzankach półprofesjonalnych na przykład. możliwość ustawienia wysokiego ISO albo dodatkowe udogodnienia np. wbudowany grip, wyposażony w dodatkowe zasilanie i drugi spust migawki ułatwiający wykonywanie fotografii w pionie, niekiedy również moduł do bezprzewodowej transmisji plików. Aparaty specjalistyczne są bardzo często także całkiem uszczelnione, co uodparnia je na uwarunkowania pogodowe.

Do wad zaliczyć można dużą masę (wynikającą raczej z dodatkowych możliwości i wzmocnionej konstrukcji aparatów specjalistycznych, niż samej matrycy) i wymiary , a dodatkowo wysoką cenę. Przy tym zastosowanie dużej matrycy podkreśla te wady optyczne, które nasilają się wraz ze zbliżaniem do brzegu kadru: winietowanie, komę, spadek ostrości. Wady te występują w mniejszym nasileniu przy zastosowaniu aparatu posiadającego zredukowany sensor. Zwiększony kąt widzenia można uznać za wadę przy stosowaniu teleobiektywów – dla osiągnięcia tego samego powiększenia co przy aparatach z mniejszą matrycą, konieczne jest użycie obiektywu o dłuższej ogniskowej. Aparaty pełno-klatkowe uwzględniając na trudność osiągania dużej głębi ostrości, niezbyt dobrze nadają się do stosowania w makrofotografii.

Większy sensor pozwala także na wykorzystanie większej rozdzielczości – dotychczasowe sensory osiągnęły już w praktyce dolny limit rozmiaru piksela (odległość środków pikseli jest zbliżona do długości fali świetlnej) – zatem jedyny rzeczywisty wzrost zdolności rozdzielczej aparatu można zdobyć zwiększając rozmiar sensora.

Kompakt zmienno-obiektywowy – typ cyfrowego aparatu fotograficznego zaliczany do EVIL (ang. Electronic Viewfinder Interchangeable Lens) albo MILC (ang.. Mirrorless Interchangeable Lens Camera) – rodzaju aparatów fotograficznych umiejscowionych pośród kompaktem cyfrowym , a dodatkowo lustrzanka cyfrową. Wyróżniają się dużą matrycą (wielkości montowanych w lustrzankach cyfrowych), brakiem lustra , a ponadto metodą podmiany obiektywów. W tej chwili na rynku dostępne jest 19 aparatów tej klasy produkcji 6 firm/działalności jednoosobowych/przedsiębiorstw (Sony, Olympus, Panasonic, Sigma, Samsung i Ricoh).

Aparat kompaktowy (ang. compact camera), zwany także kompaktem – typ aparatu fotograficznego o niewielkich rozmiarach i prostej budowie. Aparat kompaktowy wyposażony jest w niewymienny obiektyw (stało-ogniskowy lub zmienno-ogniskowy). Celownik zamieszczony jest nad obiektywem, co sprawia występowanie zjawiska paralaksy. Historia aparatu kompaktowego sięga lat 30. XX stulecia, gdy w Stany Zjednoczone pojawił się masowo produkowany Kodak Brownie (patrz: aparat skrzynkowy). W latach późniejszych, wzorem aparatów Leica, zastosowano w aparatach kompaktowych film małoobrazkowy stylu 135, wizjer, dalmierz. W latach 60.-70. postępowała automatyzacja aparatów kompaktowych. Przeniesiono do nich rozwiązania z lustrzanek małoobrazkowych (SLR), tj.: światłomierz, autofocus, pomiar punktowy, silnik przewijający film, czytnik programu DX, samowyzwalacz, obiektyw zoom. Zaczęto je wyposażać w lampę błyskową. Produkowano również aparaty kompaktowe na filmy inne niż 135. Pod koniec lat 90., rozpoczęto produkcję cyfrowych aparatów kompaktowych. Współczesne, efektywne aparaty kompaktowe, zarówno z wyglądu, jak również liczby ustawień manualnych, przypominają lustrzanki. Efekty fotografowania tanimi aparatami kompaktowymi inspirowały również specjalistycznych fotografów. W połowie lat 90. powstał dział zdjęć zwany łomografią (lomografią). Jego nazwa pochodzi od marki radzieckich aparatów fotograficznych Łomo.

Polaroid – jest to rodzaj aparatu fotograficznego umożliwiającego niemal natychmiastowe wywołanie zdjęcia. Nazwa Polaroid jest znakiem towarowym firmy Polaroid Corporation.

Mimo jednak szeregu zastosowań, popularność Polaroida jako medium, począwszy od lat 90., malała – w ogromnej części z powodu ekspansji aparatów cyfrowych – co w lutym 2008 roku doprowadziło firmę do decyzji o wstrzymaniu produkcji filmu i aparatów wykorzystujących tę technologię oraz wyprzedaniu zapasów produktów do końca 2009 roku. Natomiast w październiku tego samego roku ogłoszono plan wznowienia produkcji filmu do tego rodzaju aparatów.

Znak towarowy Polaroid jest także stosowany do wielu towarów wytwarzanych poprzez Polaroid Corporation. M.in. znakiem tym są opatrywane okulary przeciwsłoneczne i towary do fotografii błyskawicznej (aparaty i filmy)

SLT (Single-Lens Translucent) jest to cyfrowa lustrzanka (DSLR, Digital Single Lens Reflex), która za pomocą półprzeźroczystego lustra dzieli wiązkę światła docierającego do lustra. W odróżnieniu od standardowych lustrzanek, lustro jest nieruchome oraz półprzepuszczalne w efekcie czego, część światła trafia do matrycy, a część do oddzielnego czujnika automatyki ostrości opartego na detekcji fazowej umieszczonego w górnej części aparatu. Dzięki temu przy wykonywaniu fotografii nie posiada konieczności podnoszenia lustra, znikają zatem wywołane poprzez tą czynność wibracje. Pierwsze aparaty SLT zostały wprowadzone na rynek poprzez Sony. Lustro jest w nich umocowane w jednej pozycji podczas normalnej pracy, niemniej jednak ma możliwość być podniesione w celu czyszczenia matrycy.

HISTORIA
(historia)

• ok. 1500 – camera obscura
• 1887 – 1889 – wprowadzenie błony zwojowej (H. Goodwin, G. Eastman)
• 1925 – aparat małoobrazkowy na błonę 35 mm Leica (O. Barnack)
• 1929 – lustrzanka dwuobiektywowa Rolleiflex (Rollei Werke, Franke und Heidecke)
• 1936 – lustrzanka jednoobiektywowa małoobrazkowa (Exakta)
• 1947 – pryzmat pentagonalny
• 1965 – automatyzacja ekspozycji (Konica Auto-Reflex)
• 1977 – automatyzacja nastawiania ostrości

Choćby priorytetowym założeniem niniejszego poradnika o wdzięcznym tytule ,Pierwsze kroki z aparatem” jest skupienie się na stronie praktycznej fotografii, a nie rozpamiętywanie historii, to wątek dotyczący budowy aparatu fotograficznego będzie zawierał nieco faktów historycznych. Bez obaw, nie będzie dat, ani innych akademickich wtrąceń. W zasadzie fragment ten zawrzeć można w prostej konkluzji: Od momentu powstania pierwszego urządzenia rejestrującego obraz, budowa aparatu fotograficznego nie uległa jakimś sporym zmianom. Ze starannosią tak, cyfrowy aparat fotograficzny nie różni się drastycznie od pierwszych analogowych konstrukcji. Koniec wątku historycznego.

Od podstaw egzystencji fotografii, aparat fotograficzny składa się z elementu światłoczułego i detalu optycznego oraz dodatkowo licznych dodatków, z których praktycznie żaden nie zmienia podstawowej zadań aparatu, czyli rejestrowania obrazu obserwowanego poprzez element optyczny na elemencie światłoczułym. Cała reszta, czyli korpus, pokrętła, przyciski i inne dynksy to w zasadzie jedynie peryferia, choć – trzeba przyznać – bez nich fotografowanie nie należałoby  pod względem technicznym do najłatwiejszych i najprzyjemniejszych czynności.

Reasumując: co musimy wiedzieć o budowie aparatu, żeby nie wyjść na tłumoka, który jedynie patrzy w wizjer lub spogląda na wyświetlacz i naciska guzik? Przede wszystkim, sercem współczesnego aparatu jest matryca, czyli szczegół światłoczuły. W aparacie analogowym odpowiednikiem cyfrowej matrycy był i jest film fotograficzny, innymi słowy klisza. Klisza jest wynalazkiem o tyle skomplikowanym, że aktualnie swobodnie ustawiając czułość matrycy wyrażaną w parametrze ISO, bardzo często nie pamiętamy, że niegdyś nie ustawiało się tego pokrętłem czy guzikiem, lecz zmieniało całą rolkę filmu, gdyż te miały różne czułości, różne poziomy ziarnistości , a ponadto różną reprodukcję barw. W aparacie analogowym o kolorze zdjęcia, czułości ISO i poziomie ziarnistości decydujemy na etapie wkładania filmu, w aparacie cyfrowym zaś, jest to proces mocno ułatwiony. Na pewno, w zł czasach fotografii analogowej porządny retusz również miał miejsce i można było bawić się kolorami oraz dodatkowo poziomami naświetlenia, niemniej nie odbywało się to przed ekranem laptopa, a w fotograficznej ciemni z wykorzystaniem mnóstwa profesjonalnych narzędzi.

Wróćmy natomiast do głównego wątku. Sercem aparatu cyfrowego jest matryca, na której rejestrowany jest obraz. Dzisiaj coraz w niewielu sytuacjach spotyka się matryce zrobione w technologii CCD, a w większości te powstałe przy wykorzystaniu techniceCMOS. Dlaczego? W łatwych słowach, matryce CCD są ,włączone” non-stop, są cały czas w trybie aktywnego czuwania i bez ustanku rejestrują światło, które na nie pada. Prowadzi to do zwiększonego wydzielania się ciepła, które wpływa negatywnie na osiągi matrycy zwiększając ziarnistość rejestrowanych zdjęć. Innymi słowy, matryce CCD ,szumią” przy wyższych wartościach ISO. Jeżeli już zaś chodzi o przetworniki rodzaju CMOS, to ich przewagą jest warstwowa konstrukcja, dzięki której matryce nie grzeją się tak, jak matryce CCD, co pozwala w niesłychanym stopniu zredukować szum, czyli ziarno przy wyższych czułościach. Reasumując, matryca CCD ciągle pobiera prąd i stale jest uruchomiona, a matrycaCMOS uruchamia się w trakcie realnego fotografowania, co redukuje jej prądożerność i powoduje, że ilustracje są mniej ,zaszumione”. Inna konstrukcja umożliwia także upakować na matrycy CMOS więcej pikseli, poprzez co ilustracje mogą być bardziej szczegółowe. O w chwili obecnej, piksele. Są to efektowne elementy światłoczułe na matrycach, które odpowiadają za szczegółowość fotografii. Im więcej pikseli, tym bardziej szczegółowy obraz jesteśmy w stanie dostać. Kojarzycie wojny marketingowe na megapiksele u producentów aparatów cyfrowych czy telefonów komórkowych? Kontrahenta jest łatwo uwieść mówiąc mu, że 20 megapikseli umożliwi mu zdobyć ,lepsze” zdjęcie. W praktyce natomiast, powinno się brać pod uwagę również fizyczny rozmiar matrycy. Im większa matryca, tym nie gorzej. Przy takim samym upakowaniu matrycy w megapiksele, większa matryca zaoferuje nam więcej, obrazki będą mniej ziarniste itp. To na 100% jedynie teoria, gdyż współcześnie techniki fotograficzne rozwinęły się do tego stopnia, że nawet z matryc wielkości paznokcia możemy uzyskać niesłychanej szczegółowości fotografie – miejcie jednakże na uwadze fizyczne właściwości elementów światłoczułych i podejdźcie z rozsądkiem do huraoptymizmu niektórych producentów. Przy kupowaniu aparatu przyjrzyjcie się najpierw jakości fotografii, a nie spoglądajcie jedynie na wypisane na kartce czy na witrynie internetowej numerki. W świecie fotografii, bowiem więcej nie w każdej sytuacji znaczy całkiem dobrze.

Aby matryca mogła rejestrować obraz, ten musi najpierw przejść przez detal optyczny. Elementem tym jest obiektyw, składający się z zespołu soczewek. Debata nad jakością obiektywów i rodzajem przeznaczonych w nich soczewek ma możliwość ciągnąć się w nieskończoność, toteż skupmy się na podstawach. Wyróżniamy obiektywy stało- i zmiennoogniskowe. Stałoogniskowy obiektyw to zespół soczewek o niezmiennym zakresie obrazowania, innymi słowy, nie daje on nam sposobności przybliżenia fotografowanego obiektu. Stałoogniskowe obiektywy przeważnie są jaśniejsze, mają lepszą jakość soczewek i oferują lepszą jakość obrazowania, gdyż jest w nich relatywnie niewiele ruchomych elementów. Niemniej jest to teoria i w współzależności od wybranej przez moją firmę półki cenowej, znajdziemy obiektywy różnego kalibru. O ile zaś chodzi o obiektywy zmiennoogniskowe, ich jedyną przewagą jest sposobność zmiany ogniskowej, czyli przysłowiowy ,zoom”. Obiektywy zmiennoogniskowe są bardziej uniwersalne niż stałoogniskowe szkła, gdyż pozwalają na płynną konwersję przybliżenia. Do niedawna obiektywy stałoogniskowe spotykaliśmy jedynie w lustrzankach, obecnie jednakże także w aparatach kompaktowych z wyższej półki cenowej trafimy na obiektywy stałoogniskowe.

Podział na szkła stało- i zmiennoogniskowe nie jest jedynym podziałem obiektywów, jaki możemy rozpatrywać. Mamy również obiektywy szerokokątne, oferujące bardzo szerokie pole widzenia, obiektywy potocznie zwane standardowymi , a oprócz tego teleobiektywy, oferujące bardzo dużą ogniskową, co interpretowane jest jako duży zoom. Obiektywy szerokokątne zaczynają się od najmniejszych wartości ogniskowych, powiedzmy 8 mm i sięgają do 28 mm, choćby są to tylko informacje orientacyjne. Jeśli chodzi o obiektywy standardowe, oferują one ogniskową na poziomie 50 mm, która w dobie zdjęć analogowej określona została właśnie mianem standardu, czyli szkła, które i nada się do wąskiej zdjęć krajobrazowej i do obrazów portretowej. Teleobiektywy z kolei perfekcyjnie sprawdzają się co najmniej w zdjęć sportowej i na każdym kroku tam, gdzie potrzebujemy dużego przybliżenia fotografowanego obiektu.

Warto poruszyć jeszcze jedną kwestię związaną z obiektywami, a mianowicie zoom. Nie będziemy tłumaczyć tutaj, jak przeliczać ekwiwalent ogniskowych dla różnorakich rozmiarów matryc, gdyż nasz przewodnik ma dotyczyć podstaw i praktyki fotografowania, a nie gruntownej lekcji technikaliów. O co chodzi w zoomie warto natomiast wyjaśnić. Potocznie przyjęło się, że obiektyw albo aparat z dużym zoomem to taki, dzięki któremu możemy wyraźnie przybliżyć fotografowany obiekt. Niestety, nie w każdej sytuacji tak jest, choćby swego rodzaju możemy na potrzeby amatorskiego fotografowania i początków przygody z fotografią, przyjąć takie nazewnictwo. Sprawę zoomu komplikuje sposób jego przeliczania, gdyż de facto duży zoom nie jest odpowiednikiem dużej ogniskowej, gdyż wylicza się go z różnicy między minimalną ogniskową oferowaną przez obiektyw, a maksymalną. Jeżeli zatem mamy obiektyw o zakresie ogniskowych 18-200 mm, to oferuje on nam najszerszy kąt równy 18 mm i najwęższy równy 200 mm, co daje w przeliczeniu zoom o wartości 11,1. Zestawiając obiektyw 18-200 mm z obiektywem o ogniskowych 70-200 mm otrzymujemy ciekawe zjawisko. Otóż, oba przykładowe szkła oferują taką samą wartość przybliżenia na długim końcu, czyli 200 mm, lecz obiektyw 70-200 mm ma zoom o współczynniku 2,8, a obiektyw 18-200 mm o współczynniku 11,1. Dlaczego? Wystarczy podzielić najwyższą wartość ogniskowej poprzez najniższą, aby dostać to, czym faktycznie jest zoom, czyli krotność najmniejszej ogniskowej w odniesieniu do największej. Reasumując, nie ufajcie sprzedawcom, kiedy mówią Tobie, że ten albo tamten obiektyw posiada duży zoom! Całkiem dobrze sprawdźcie praktycznie ile mm oferuje konkretny obiektyw na szerokim końcu, a jak wiele na wąskim, czyli jaka jest jego minimalna ogniskowa, a jaka maksymalna.

Obiektyw jest przysłowiowym okiem aparatu, jego oknem na świat. To od obiektywu i zastosowanych w nim soczewek zależy w dużej mierze jakość efektu końcowego, czyli fotografii. To bowiem parametry obiektywu, jego ostrość wraz z parametrami matrycy światłoczułej, ilością megapikseli czy rozpiętością tonalną wpływają na jakość zdjęć oferowanych poprzez określony aparat. Niemniej, pomimo iż są to priorytetowe szczegóły dla aparatu, są one otoczone mnóstwem innych podzespołów, takich jak migawka czy wizjer, światłomierz, układ ustawiania ostrości etc., które omówimy w kolejnych częściach poradnika. Warto mieć na uwadze jedynie, że element światłoczuły i detal optyczny to dwie części układanki, bez których nie możemy ogólnie rzecz biorąc mówić o aparacie fotograficznym. O tym zaś, jak szerokie jest pole rozważań i jak dużo można opowiadać o technologicznej stronie zdjęć, niech poświadczy fakt, że zwykłe pudełko po zapałkach, szczelnie oklejone taśmą i niewpuszczające światła do własnego wnętrza, z kawałkiem materiału światłoczułego wewnątrz jest także aparatem fotograficznym. Wystarczy w takim pudełku zrobić dziurkę, ażeby jakiś obraz utrwalił się na błonie fotograficznej. W tak zaistniałej okoliczności obiektywem jest dziurka w kartonowym pudełku, a matrycą kawałek kliszy. A czy działanie takiego pudełkowego aparatu różni się od funkcjonowania zaawansowanego sprzętu za kilkadziesiąt tysięcy zł? Zostawiam Was z tym pytaniem.